Tag

Facebook 28-11-2015

Dit klinkt eeuwen geleden voor Nederland. In andere landen is dat wel anders.

OV jaarkaart, bladeren op de rails, treinen die nooit op tijd rijden, bussen die niet aansluiten, we kunnen er soms om lachen, vaak om janken en ons er uren over drukmaken. Verplaats je eens 6000 kilometer zuidwaards. Een klein beetje naar het oosten en net boven de evenaar. Dat gebied waar het altijd warm is en waar we als 1e wereld bewoners heerlijk op vakantie kunnen. Waar reisorganisaties voor ons voor honderden euros per dag Landcruisers, defenders reisleiders en gidsen inhuren om ons dat vertrouwde gevoel te geven. Waar we als Europeanen ook gaan, hoe avontuurlijk we het ook aanpakken, we hebben altijd keuzes.

René is in Nederland en beschrijft wat Jolanda vandaag doormaakt in Oeganda

Vanmorgen 7:45, tijd is geen begrip in Oeganda. Vanwege de long stay in ons hotel, de good vibes en de rekeningen van de afgelopen week werd er gratis ontbijt geserveerd ter afscheid. 7:00 Stond in de planning voor vertrek, maar ja, maak geen planning in Oeganda want daar loop je zelf op stuk.

Van Kampala naar Fort Portal

Wil je eens iets anders, neem dan de bus in Kampala. Twee jaar geleden hebben we Robin en  Maryke op de bus gezet naar Kenia, een bus met VIP stoelen en een minibar aan boord [warm water, lauw water of geen water], deze bussen zijn anders. In een area waarbij Moses twee jaar geleden tegen me zei “Mr Rene, please keep your money tight because this neigbourhood is very criminal” arriveer je op een binnenplaats waar bussen omringd worden door stromannen die commissie ontvangen voor het vullen van bussen. Laat je je verleiden tot de verkeerde dan kan het een dag duren voordat je vertrekt, pak je de juiste?, dan ook…

Ik kan me nog herinneren dat ik twee jaar geleden, na een conferentie met Moses en Margreet in Nakasongola, deze bus nam naar Fort Portal. Jolanda was toen al bij Lake Nkuruba, met Robin, Maryke en Bryan. Misselijk van de petrol dampen die uit een urenlang paraat staande bus de omgeving vullen, geen mogelijkheid om te roken (inmiddels ook geen trek meer in – Halleluja), nog misselijker van de lucht van de diverse soorten Afrikaans ontbijt die in de bus verkocht werden en maar wachten. Uiteindelijk ben je dan blij dat het zo ver is, de bus vertrekt voor een vier uur durende trip naar het mooie schone westen van Oeganda.

Zo ook vanmorgen – als dan eindelijk de bus vertrekt is iedereen al moe. Gelukkig ruim vier uur om totdat Fort Portal in zicht is.Het is in totaal ca 300 kilometer en in Oeganda razen de bussen over de snelwegen en toch is dit het meest haalbare. En dat blijkt ook wel zo te zijn. Met nog resterende buikpijn van de Malaria en toch al beter voelend, is het goed dat er halverwege een pitsstop wordt ingelast. Ik weet nog dat Jeffrey in Frankrijk op de stops niet wilde plassen in een gat in de grond. Ik heb het nu over ca 25 jaar geleden, hier is iedereen blij dat er geen gaten in de grond zitten en wordt er en-mass lustig door iedereen ontlast. Ook Jolan ontkomt er niet aan en is wel blij dat er toch nog wat struikjes staan. Als de bus een stuk verder is breekt er een wiel af. Niet zo van – Oh, er breekt ook nog een wiel af, niet zomaar een klapband, maar er breekt gewoon een wiel af. Dat blijkt dus ook te kunnen en de reis vertraagt enorm doordat het euvel wel verholpen moet worden. Maar gelukkig ligt er een compleet reserve wiel en gelukkig draait de bus op dubbele achterwielen anders was ook nu het leed weer niet te overzien geweest. Ik begin dit verhaal niet voor niets met een gemiddelde levensverwachting in Afrika….

Na uren oponthoud en nogmaals stoppen voor een ander euvel aan de bus, krijg ik in Nederland eindelijk de verlossende woorden op de Watsapp “… we zijn gearriveerd”

Luizenleven? Nou bijna wel. Door de regen is alles klam. Het huisje van Rembo is natter dan een stoomsauna en vol gepakt met spullen van anderen. Als je dan ook woonruimte hebt en er zorgen vrienden van je voor je kippen terwijl je er niet bent, dan wordt je huis ook direct gebruikt voor de opslag van ieder die er lucht van krijgt. En een lucht heeft het gekregen.

Leven als een Oegandees

Aangezien het winter wordt in Nederland en ook hier de schoorsteen moet blijven roken, hebben we afgesproken deze periode – eigenlijk net als alle andere keren – zo min mogelijk gebruik te maken van (dure) guesthouses. We hebben dus via de buurvrouw en landlady van Rembo een huis met 2 kamers gehuurd vlak bij het huis van Rembo. Muur eromheen met een poort voor de veiligheid, op een compound met andere Oegandezen. 45 Euro per maand, maar dan heb je dus verder nog niets. Een kaal huis, vochtig en leeg.

Daar sta je dan. Vol goede moed, ziek geweest en zeer snel weer hersteld, tot over je oren meeproevend van de beproevingen die de inwoners van dit land altijd meemaken en toch wel een beetje overrompeld over wat je wilde bereiken. Is dit het nu? Ja dit is het. En het zal leuk zijn! En dat is het ook. Je leert jezelf kennen op deze manier en meer nog, je leert jezelf waarderen op deze manier. Je leert ook anderen waarderen, want ook nu is er weer de voorziening. Rembo’s buurvrouw is de redding voor vannacht. Zij heeft een groot bed beschikbaar gesteld voor Jolanda en Shamim en Simon slaapt bij Rembo.

Morgen inrichten. Sober maar voldoende en dat is ook altijd weer leuk. Een stapelbed, 2 matrassen, een tafel en wat stoelen en wat keukengerei. Afdingen op de markt van Fort Portal in de wetenschap dat deze spullen over een paar weken weer verkocht worden of geschonken worden aan een nieuw goed doel. Leven als een Afrikaan met de wetenschap en handelswijze van een Europeaan is zeker anders.

De liefde en barmhartigheid van anderen naar jou is dan ook weer overweldigend, al moet je er toch weer even aan wennen als er, net voor het slapengaan, een emmer in je slaapkamer gezet wordt. Toilet for the night, now empty. En met een weids gebaar en een grote witte glimlach wordt in simpele bewoordingen duidelijk gemaakt dat niemand vannacht naar buiten hoeft. Buurvrouw heeft een gezamenlijk toilet geinstalleerd in je kamer – euhhh…wie eerst?

Facebook – René Nieuwenkamp – 28-11-2015

Facebook 27-11-2015

Voorbereiding Fort Portal

Na anderhalve week komt het er dan toch van. Het reisgezelschap, Jolanda Nieuwenkamp, Rembo Francis, Jane Gift, later gevolgd door Moses Mugalasi en Bagenda Happy John, reizen morgen af naar Fort Portal. De malaria is gezakt, de eetlust is terug en het is tijd om het guesthouse te verlaten en te verhuizen naar een leegstaand huisje in fort. Back to basic voor de komende weken.

René is in Nederland en beschrijft wat Jolanda vandaag doormaakt in Oeganda en kijkt vooruit naar de volgende trip naar Fort Portal

Een Geit voor een Geit – Goat4Goat project

Deel 2 van de missie 2015; een bezoek aan het geitenproject en een bezoek aan het kippenproject, in combinatie met family – quality – time.

Het is alweer zeker 2 jaar geleden dat we vast stonden met de Nissan in de Rwenzori Mountains. De bergweg, die vanaf Fort Portal naar de Congolese grens leidt. De weg die ook langs de hot-springs leidt; bij Oeganda toeristen beter bekend omdat hier door de rangers eitjes gekookt worden in de heet water bronnen.

Ik kan me nog goed de behulpzame rangers herinneren, terwijl wij onze eigen hete bron, een Nissan met een overkokende motor en een gescheurde waterslang, herinneren. We parkeerden op de binnenplaats van het nationale park voor een gezellige babbel, het tanken van water uit een natuurlijke bron en hulp van de rangers die twee uur nodig hadden om van het nationale park tot aan de grens met Congo te rijden en terug te komen met een rol tape – slangen voor een Nissan zijn daar net zo zeldzaam als mango’s en matoke in Pernis.

De natuur, de bergbeken en het aroma van de Mountains of the Moon zullen me altijd in gedachten blijven. Afijn, daarnaartoe dus. Ook het Fort Portal van Dutchess; het door Nederlanders gerunde Bed en Breakfast waar we af en toe het ontbijt nuttigden en waar met oud en nieuw een oliebol gegeten kan worden.

Het Fort Portal van Tom Kam en zijn moeder, waar we voor het eerst geit aten. Het Fort Portal van het Rwenzori hotel, waar we ons waanden in een museum van opgezette vogels en voor het eerst in maanden een potje konden pool biljarten. Het Fort Portal van de vulkaanmeren, de aapjes die je benaderen als je in je hangstoel naar de vogeltjes kijkt, de baboons precies op het asfalt na het bord van het regenwoud, de mieren waardoor Jolan en ik, op onze slippers afdalend in een tropisch regenwoud, op de vlucht gingen, overal om ons heen slangen veinzend en de slippers verliezend in de modder van de door regen volgezogen grond.

Het there-must-be-a-hippo nijlpaard in het mountains of the moon district en onze Keniaanse vriend waar we de trommeltafel van wilden kopen. Hij is dood inmiddels hoorde ik van de nieuwe manager, maar de verhalen worden weer levend. Ik heb heimwee; @#$! heimwee als ik het zo mag zeggen. Ik wil weer terug naar de vrijheid, de ruimte, die omgeving waar altijd een stukje spanning hing omdat we blanke give-me-moneyers waren voor de kinderen, toch-niet-inhabitants voor de volwassenen maar altijd high my friends voor iedere voorbijganger. Tom, de bewaker van Dutchess, die me altijd even opzocht, waar ik ook verbleef en de Indische supermarkt die elke keer nog wel iets had wat we nog nooit gezien hebben en onvergetelijk en nooit meer navolgbare versteende doubleburger in the Garden restaurant.

Er liggen memories en meer dan ik dacht – en ik mis het – en toch ben ik er weer bij. In gedachten en in de verhalen. Reis je mee?

Facebook – René Nieuwenkamp – 27-11-2015