Facebook 28-11-2015
Dit klinkt eeuwen geleden voor Nederland. In andere landen is dat wel anders.
OV jaarkaart, bladeren op de rails, treinen die nooit op tijd rijden, bussen die niet aansluiten, we kunnen er soms om lachen, vaak om janken en ons er uren over drukmaken. Verplaats je eens 6000 kilometer zuidwaards. Een klein beetje naar het oosten en net boven de evenaar. Dat gebied waar het altijd warm is en waar we als 1e wereld bewoners heerlijk op vakantie kunnen. Waar reisorganisaties voor ons voor honderden euros per dag Landcruisers, defenders reisleiders en gidsen inhuren om ons dat vertrouwde gevoel te geven. Waar we als Europeanen ook gaan, hoe avontuurlijk we het ook aanpakken, we hebben altijd keuzes.
René is in Nederland en beschrijft wat Jolanda vandaag doormaakt in Oeganda
Vanmorgen 7:45, tijd is geen begrip in Oeganda. Vanwege de long stay in ons hotel, de good vibes en de rekeningen van de afgelopen week werd er gratis ontbijt geserveerd ter afscheid. 7:00 Stond in de planning voor vertrek, maar ja, maak geen planning in Oeganda want daar loop je zelf op stuk.
Auteursrecht Jon Gos, CC BY 2.0 https://creativecommons.org/licenses/by/2.0, via Wikimedia Commons
Van Kampala naar Fort Portal
Wil je eens iets anders, neem dan de bus in Kampala. Twee jaar geleden hebben we Robin en Maryke op de bus gezet naar Kenia, een bus met VIP stoelen en een minibar aan boord [warm water, lauw water of geen water], deze bussen zijn anders. In een area waarbij Moses twee jaar geleden tegen me zei “Mr Rene, please keep your money tight because this neigbourhood is very criminal” arriveer je op een binnenplaats waar bussen omringd worden door stromannen die commissie ontvangen voor het vullen van bussen. Laat je je verleiden tot de verkeerde dan kan het een dag duren voordat je vertrekt, pak je de juiste?, dan ook…
Ik kan me nog herinneren dat ik twee jaar geleden, na een conferentie met Moses en Margreet in Nakasongola, deze bus nam naar Fort Portal. Jolanda was toen al bij Lake Nkuruba, met Robin, Maryke en Bryan. Misselijk van de petrol dampen die uit een urenlang paraat staande bus de omgeving vullen, geen mogelijkheid om te roken (inmiddels ook geen trek meer in – Halleluja), nog misselijker van de lucht van de diverse soorten Afrikaans ontbijt die in de bus verkocht werden en maar wachten. Uiteindelijk ben je dan blij dat het zo ver is, de bus vertrekt voor een vier uur durende trip naar het mooie schone westen van Oeganda.
Zo ook vanmorgen – als dan eindelijk de bus vertrekt is iedereen al moe. Gelukkig ruim vier uur om totdat Fort Portal in zicht is.Het is in totaal ca 300 kilometer en in Oeganda razen de bussen over de snelwegen en toch is dit het meest haalbare. En dat blijkt ook wel zo te zijn. Met nog resterende buikpijn van de Malaria en toch al beter voelend, is het goed dat er halverwege een pitsstop wordt ingelast. Ik weet nog dat Jeffrey in Frankrijk op de stops niet wilde plassen in een gat in de grond. Ik heb het nu over ca 25 jaar geleden, hier is iedereen blij dat er geen gaten in de grond zitten en wordt er en-mass lustig door iedereen ontlast. Ook Jolan ontkomt er niet aan en is wel blij dat er toch nog wat struikjes staan. Als de bus een stuk verder is breekt er een wiel af. Niet zo van – Oh, er breekt ook nog een wiel af, niet zomaar een klapband, maar er breekt gewoon een wiel af. Dat blijkt dus ook te kunnen en de reis vertraagt enorm doordat het euvel wel verholpen moet worden. Maar gelukkig ligt er een compleet reserve wiel en gelukkig draait de bus op dubbele achterwielen anders was ook nu het leed weer niet te overzien geweest. Ik begin dit verhaal niet voor niets met een gemiddelde levensverwachting in Afrika….
Na uren oponthoud en nogmaals stoppen voor een ander euvel aan de bus, krijg ik in Nederland eindelijk de verlossende woorden op de Watsapp “… we zijn gearriveerd”
Luizenleven? Nou bijna wel. Door de regen is alles klam. Het huisje van Rembo is natter dan een stoomsauna en vol gepakt met spullen van anderen. Als je dan ook woonruimte hebt en er zorgen vrienden van je voor je kippen terwijl je er niet bent, dan wordt je huis ook direct gebruikt voor de opslag van ieder die er lucht van krijgt. En een lucht heeft het gekregen.
Leven als een Oegandees
Aangezien het winter wordt in Nederland en ook hier de schoorsteen moet blijven roken, hebben we afgesproken deze periode – eigenlijk net als alle andere keren – zo min mogelijk gebruik te maken van (dure) guesthouses. We hebben dus via de buurvrouw en landlady van Rembo een huis met 2 kamers gehuurd vlak bij het huis van Rembo. Muur eromheen met een poort voor de veiligheid, op een compound met andere Oegandezen. 45 Euro per maand, maar dan heb je dus verder nog niets. Een kaal huis, vochtig en leeg.
Daar sta je dan. Vol goede moed, ziek geweest en zeer snel weer hersteld, tot over je oren meeproevend van de beproevingen die de inwoners van dit land altijd meemaken en toch wel een beetje overrompeld over wat je wilde bereiken. Is dit het nu? Ja dit is het. En het zal leuk zijn! En dat is het ook. Je leert jezelf kennen op deze manier en meer nog, je leert jezelf waarderen op deze manier. Je leert ook anderen waarderen, want ook nu is er weer de voorziening. Rembo’s buurvrouw is de redding voor vannacht. Zij heeft een groot bed beschikbaar gesteld voor Jolanda en Shamim en Simon slaapt bij Rembo.
Morgen inrichten. Sober maar voldoende en dat is ook altijd weer leuk. Een stapelbed, 2 matrassen, een tafel en wat stoelen en wat keukengerei. Afdingen op de markt van Fort Portal in de wetenschap dat deze spullen over een paar weken weer verkocht worden of geschonken worden aan een nieuw goed doel. Leven als een Afrikaan met de wetenschap en handelswijze van een Europeaan is zeker anders.
De liefde en barmhartigheid van anderen naar jou is dan ook weer overweldigend, al moet je er toch weer even aan wennen als er, net voor het slapengaan, een emmer in je slaapkamer gezet wordt. Toilet for the night, now empty. En met een weids gebaar en een grote witte glimlach wordt in simpele bewoordingen duidelijk gemaakt dat niemand vannacht naar buiten hoeft. Buurvrouw heeft een gezamenlijk toilet geinstalleerd in je kamer – euhhh…wie eerst?
Facebook – René Nieuwenkamp – 28-11-2015