02-09-2014
Grau Riog naar Caylus – Andorra Frankrijk
Vanmorgen werden we bezwaard wakker. Met alle berichten weet ik niet of het duidelijk was voor de thuisblijvers maar in plaats van een gratis overnachting op ren kille parkeerplaats aan de basis van een troosteloze stoeltjeslift, hebben we een arrangement geboekt in hotel Grau Riog.
Zoals de souvenirwinkeltjes aan de costas het moeten hebben van de maanden mei tot september zo moeten deze skigebieden het duidelijk van de witte maanden hebben en zagen we onszelf nu omringd door enkele “doortrekkers” en wandelliefhebbers. Na een werkelijk subliem avondeten wilden we nog gebruik maken van het bubbelbad in de hoteltuin, waarvan helaas iemand de temperatuur te laag had ingesteld. Dan maar bubbelen in ons eigen jet stream bad en de spieren masseren, daarna nog samen genoten van de sterren en van ons grote bed en vanochtend waren we allebei verkouden en vol van spierpijn.
Dit nam niets weg van het genot van een ongekend ontbijt. 10 soorten kaas, ditto chorizo, hapjes met gebakken kwarteleitjes, noten, veel soorten fruit, pizzatjes, tostietjes en noem het maar op. Allemaal superkwaliteit. Jolan en ik hebben vervolgens allebei onze eigen methode om bij te komen van dit luxe geweld gebruikt.
Terwijl Jolan de welness stoelen en de Jacuzi om en om uitprobeert pak ik de gps coordinaten op van een geocache vlakbij. Ik voel geen drang maar nu ik toch in Andorra ben -en er ook bijna weer uit, mag deze toch niet ontbreken. Het zoeken geeft ook nog even de mogelijkheid om het mooie natuurschoon te aanschouwen en zo loop ik even later, de teenslippers in de hand, van waterval naar waterval tegendraads de pistes over. Er lijkt me absoluut niets aan om op twee dunne latjes in enkele minuten een berg af te denderen, maar waar ik nu mee bezig ben is helemaal idioot. Geen pad volgen maar gewoon bijna verticaal omhoog een berg op.
Met gierende hartkleppen vind ik uiteindelijk het pad dat naar het bergmeer en de cache loopt…en naar het restaurant waar net een nieuwe lading bejaarden uit een bus wordt gedropt. Echt hè, geen greintje respect voor een Nederlandse pionier die met gevaar voor eigen leven en blaren tussen zn tenen omhoog is gestrompelt. Eenmaal terug in het dal laat ik me koesteren in 40 graden bubbels voordat we de rekening betalen en verder trekken naar de top van de berg. Als we even kijken op het hoogste punt (2408 meter) blijkt op 2 minuten lopen een geocache te liggen). Had me toch drie uur werken bespaard hahaha.
Inmiddels zijn we uren verder en hebben we de bergen achter ons gelaten. We staan op een camping aan de rivier de Bonnette bij het middeleeuwse dorpje Caylus. Dat is heel wat anders dan de megasupermarkten in alle plaatsen in Andorra. Ik ga verder niets schrijven over dat circus maar als roker kom je hier goed weg en voor 13 liter diesel betaalde ik 15 euro maar de charme van Frankrijk is leuker. Het is wel kouder hier, tussen Toulouse en Limoges. Nog maar 1100 km van huis dus waarschijnlijk blijven we hier 2 nachten. Nu lekker eten.
Doei.. — feeling content with Jolanda Nieuwenkamp at Caylus
Na 5 mooie voorns gevangen te hebben, toch met de detector het “tuinpad van mijn vader” op. Hier hebben honderde jaren lang mensen van Cayun naar het meer gelopen. Op nog geen meter van de stadsmuur, naast het pad, komt een munt de grond uit, volledig onder de modder. Een paar meter lager nog één. De laatste blijkt een 50 eurocent munt uit Ierland te zijn, na wat losweektijd blijkt de eerste een mooi geconserveerde franc van Napoleon uit 1856 te zijn. Nog altijd niet middeleeuws maar wel leuk.
Hé Marc, 1 keer raden wat ik vanavond ga eten…. Gisteren rook ik het al toen we de camping opreden. Ben benieuwd —
René Nieuwenkamp – 02-09-2014