14-08-2014
Le quatorze aout. Blauwe donderdag. De wolken boven Minerve kleuren van violet tot diep oranje. Het is nog vroeg. Zo vroeg dat de parkeermeter nog niet is begonnen aan een nieuwe dag telling. Ik reken 3 euro af voor 2 overnachtingen en al snel zien we de contouren van de middellandse zee.
Onze reis lijkt op een road movie. We meanderen van oost naar west om steeds zuidelijker uit te komen. Drie dagen geleden zaten we ca 300 km van Barcelona af en vanmorgen reden we door het Catalaanse landschap op nog geen 2 uur bussen van Tossa af. Het was verleidelijk om toch gelijk door te rijden, maar ook het achterland van Perpignan heeft nog veel moois te bieden. Nog 1 daagje geen strand, maar bergen, geen paella maar salade met schimmelkaas, tutti frutti en pate negra, geen disco of flamenco maar ruisende hazelaars en tjilpende krekels…en toch roept ook de zee, het knarsende grind en de in smalle spelonkjes opgevouwen inktvis en het Olé Paella.
Het leven is te mooi om te verdoen met werken. En toch is ook 1 vaste locatie niets voor mij. Zwerven en ervaringen opdoen. Eergisteren pruimen eten uit een boom aan de Loire. Gisteren zoete bramen op onze wandeling door de bedding van de Brian. Heerlijk om een aantal weken per jaar te merken dag er ook een live internet is. Dat alles wat op Wikipedia staat ook in het echt te vinden is. Dat Oeganda net zo dichtbij en toch ook net zo veraf is als Peru, Perpignan en Pernis en dat alles mogelijk is als je de eerste stap durft te zetten.
Morgen gaan we settlen. 2 Weken zon zee en zuivere lucht en fijne vrienden. Vandaag de laatste dag in de Pyreneeën. Belesta, 100 inwoners 5 autos en een stel Nederlandse levensgenieters. Me and my maatje. With love from France
Wat zijn we toch een vreemde diersoort. Niemand uitgezonderd lopen de bijna-bezoekers naar het eind van de parkeerplaats, slaan rechtsaf naar de punt van de klif, nemen een foto van het stadje en de brug, sommigen wijken nog een beetje af door er een selfie van te maken maar niemand heeft oog voor de amandelboom waar de rijpe amandelen klaar hangen om geplukt te worden. Kuddevolk dat na een half uur wandelen met rugzakken vol water en gebroken stokbrood straks het kerkpleintje van Minerve bevolkt en in de Michelin gids leest dat deze kerk ook na 500 jaar nog niet is bezweken aan het toeristisch geslenter.
De warme zon koestert m’n armen terwijl de dag gestaag voorbij glijdt. Nog een half uurtje dan ga ook ik me weer even verplaatsen in een paar dorpsbewoners van 500 jaar geleden. Even fantaseren over wat hen bezighield, zonder campers en auto’s mrt een levensverwachting van ca 35 jaar, levenslang gekluisterd aan een bergdorp in de Pyreneeën. Je kunt het slechter treffen…als ik denk aan onze Oegandese straatkinderen, maar wat hebben wij het toch goed dat we zelfs tijd hebben om hier over na te denken.
In Minerve combineren we een wandeling met een stokbroodje als ontbijt en een salade met streekgerechten als lunch. We wandelen door de geschiedenis en ervaren de kracht van de natuur in de door het wassende water gecreëerde natuurtunnels. In de tunnel zijn mensen bezig geweest om piramides te maken van stenen. Een grappig gezicht en gelukkig wordt dit ook in tact gelaten. Wat een fijne stek om een paar dagen te verblijven.
René Nieuwenkamp – 14-08-2014