07-01-2013 Autoproblemen, Beth Elishah en Bulamu

We zagen een gat ontstaan voor ons kinderhuisje Beth Elishah. Nog 250 euro op de rekening, 200 euro per maand aan voeding en nu een rekening voor 350 euro voor de schoolgelden van de eerste term. Een oproep op facebook levert een directe donatie van 350 euro op. Geweldig.

Mukama Mulungi, beautiful God. Wat zijn we weer lekker druk en wat zijn we weer aan het genieten. De eerste vijf dagen moesten we duidelijk acclimatiseren en tijd besteden aan het familieleven. Doris en Ronald kwamen de Nissan brengen om aan ons terug te lenen, maar na het door hen uitlenen aan anderen, een aantal botsingen en reparaties door fietsenmakers, liep de diesel aan alle kanten het motorblok uit, kwam het koelwater als stoom uit de uitlaat en durfden we er geen meter mee te rijden. Godfrey, de garagemonteur gebeld en gezegd dat we de auto maandag nodig hebben voor de komende drie weken, dus bij hem de stress om die uitdaging aan te gaan en voor ons de rust om tijd met Moses, Simon en Jane door te brengen. Simon en Jane, twee van onze sponsorkinderen, hebben vakantie op bulamu en dus nu een aantal dagen de mogelijkheid om bij ons door te brengen. Allebei een eigen kamer, een eigen bed, een eigen douche, heerlijk zo'n groot appartement. Lekker met ze uit eten geweest en naar de film en onderwijl ook Happy John op bezoek gehad en de omgeving weer verkend, gelukkig nieuwjaar gewenst aan onze kennissen en genoten van het lekkere zonnetje. En toch gaat het dan vanaf vrijdag al een beetje kriebelen. Zowel Jolan als ik begonnen te ervaren dat we moe waren, de reis, de afgelopen weken in Nederland weer inkomen in het werken en de dagelijkse Nederlandse gang van zaken, de planning voor de komende drie weken en de komende jaren en veel onderbroken nachten in Nederland en vroeg opstaan om te gaan werken, werden in de afgelopen dagen omgezet in een gevoel van vermoeidheid. Ik moet zeggen dat ook het eten, m'n inmiddels flink gegroeide buik en de onrust van veel drinken, met name veel Soda (prik) en een afwisseling van turks, oegandees, indisch en chinees gaf een behoorlijke aanslag. En toch

Dus in een overpeinzing van de wetenschap dat we hier "maar" drieeneenhalve week zijn en veel moeten doen, terwijl we ook gewoon lekker thuis zijn hier en rust mogen hebben, komt de kriebel al op vrijdag binnen en hebben we gelukkig geen auto zodat we verplicht rust houden en zaterdag en zondag met of zonder Moses en zijn BMW korte ritjes maken. Hoogtepunten genoeg waarbij dat duidelijk aan anderen over is te brengen. Herken je dat gevoel of heb je dat ook wel eens gehad, dat je 's ochtends wakker wordt, uit jezelf, dat het half 10 is, dat je kinderen al heerlijk zitten te ontbijten met een gebakken eitje, dat je een bakje koffie voor jezelf zet en het balkon oploopt, in je stoel neerploft met je voeten in de zon, de warmte je omarmt en de vogeltjes je goedendag toezingen, kies er maar een element uit, het geroezemoes en gelach van kinderen die iedere dag rijst met bonen eten en nu zelf een ei bakken en melk koken of een buizerd die op anderhalve meter van mijn hoofd zijn rondjes draait. Met z'n vijven naar een 3D bioscoop waar drie man achteruitdeinst als een samurai een aantal stenen naar je toe werpt, ach geluk zit in kleine dingen. Op zondag gaan we eindelijk weer naar Worship Harvest, onze kerk in Kampala, waar we ons heerlijk welkom geheten voelen. Even allebei de microfoon in onze handen om onze familie gelukkig nieuwjaar te wensen en daarna lekker genieten.

Op maandag bel ik Godfrey over de status van de auto en dat duurt nog een volle dag, dus gebruiken we de auto van Moses om schoolspullen voor Jane en Simon te halen en brengen we een poosje tijd met Happy door. Uiteindelijk wordt maandagavond de auto gebracht met de mededeling dat er voor 350 euro aan verspijkerd is (4 dagen aan gewerkt  en dat ik maar moet beoordelen of ik er nog lange afstanden mee wil rijden, dat merken we dan ook dinsdag, als we vol goede moed de kofferbak volladen met spullen voor Beth Elishah en voor Bulamu, waar we Jane weer gaan afzetten. Na een kilometer of vier, twee Kampalese bergruggen van huis, wijst de temperatuurmeter van de motor de rode zone aan, tijd om aan de kant van de weg te stoppen. Een oververhitte motor, liters verdampt water en na het bijvullen van 5 liter, nog altijd een gapend tekort. Daar gaat Rene, over de snelweg de bewoonde wereld van Kampala in, denk aan het eerste stenen huisje van de drie biggetjes, mensen buiten bezig met de was in een snelstromend stroompje en daar een blanke op z’n slippers in de klei die een vijf liter waterkan bijvult voor zijn auto, voldoende bekijks en dat een keer of vier terug. Na ongeveer een half uur opwarmen voor ons (het is inmiddels phoenietisch heet, en afkoelen van de motor, krijgen we deze weer aan de praat en hebben we samen gezocht naar wijsheid. En als je zoekt dan vind je zeker, dus de auto gaat retour naar huis, we gaan met Moses auto (die nog bij ons geparkeerd staat) naar Matuga en morgen huren we een andere auto voor de komende (en laatste) 2 weken.

Uiteindelijk, na om 8 uur al gestart te zijn, arriveren we rond een uur of twaalf bij Beth Elishah. Arend Ruizeveld de Winter Els van den Hoeken Edith van der Linden bedankt voor jullie speciale aandacht voor dit project. Het gaat goed met de kinderen, alleen met Margret moesten we even naar de dokter in verband met uitslag op de huid. Dat betekent in Oeganda direct een mogelijkheid tot het testen op HIV en gelukkig was daar opnieuw geen sprake van. Daarna een gesprek met de directeur van de school over de schoolkosten en bijdragen voor 2014 en ook dit zakelijke aspect weer geregeld. Wat is het een zegen om dit te mogen doen. 18 kinderhandjes op weg door stoffig Oeganda, van de school naar hun huis waar inmiddels de groenten beginnen te groeien en de kinderen welig tieren. Allemaal gepromoveerd naar de volgende schoolklassen. Op naar een nieuw schooljaar en een verbeterde toekomstmogelijkheid.

Na Beth Elishah bezochten we Bulamu childrens Village en eindigden we in Cafe Javas,Nakumatt. 

07-01 Margret heeft last van Syphillis

Margret is een van de negen kinderen die Auntie Beatrice opvangt in Beth Elishah. Margret wordt gesponsord door een vrouw in Hellevoetsluis. Ze doet het goed, ondanks haar vreselijke jeugd, waarvan de brandwonden op haar hoofd nog goed zichtbaar zijn.

Mister and Misses René, we have to take this child to hospital, she has Syphillis.
OK we do
Huh....ff denken aan m'n lagere schooltijd
Lijstje SOA's
Herpes, Gonoerreu o.i.d. Syphillis

OK, dus deze witte blaasjes over haar hele lijfje zijn uitslag van een sexueel overdraagbare ziekte....hoe komt ze daar dan aan...van wie heeft ze dat....maar ze zit toch ook al drie jaar hier...hebben we wat gemist...zou het geen HIV zijn

En zo loop je in het zonnetje door het stof. De kleur op mijn huid is in 1 dag tijd terug....en vanavond onder de kraan weer weg. Kinderhandjes vertrouwen op een veilige oversteek over het walmende asfalt dat bevolkt wordt door zwerfhonden, zoevende brommers en zwalkende taxis. Aan de overkant van de weg is de kliniek waar ze ons al kennen. We want to talk to a docter zeggen we tegen twee vrouwen in witte jassen. Het lijkt een cliche en is niet zo bedoeld maar ook wij moeten daarna tegen een van hen zeggen "oh u bent de dokter" 
Met veel liefde en begrip wordt het tere bruine lijfje onderzocht en worden vragen gesteld of we nog meer willen laten testen. Please give her the whole neccessary package....en dat houdt dus ook een HIV test in.

Het is vreemd om te herinneren dat we hier twee jaar geleden ook zaten met Ssanyu. Het meisje in mijn huidige profielfoto op facebook. Dezelfde vragen, een andere uitkomst. Ssanyu heeft HIV, dit meisje gelukkig niet........en over SOA's, vandaag weer wat nieuws geleerd. Die zijn dus ook overdraagbaar bij je geboorte en ook al ben je dus al jaren gescheiden van je ouders, dan kan zo'n ziekte alsnog de kop opsteken. Een eerdere behandeling is net niet genoeg geweest. Nu 4 dagen aan de pillen en maandag terug. En Dan Is Het Weg. Voorgoed. 

Planning januari

 In de planning de komende 3 weken:

1. Betalen van de schoolgelden 8n de sloppenwijk dankzij de sponsors hebben we dit keer brieven voor enkele kinderen en wat geld voor medische onderzoeken en schoolspullen

Herstart van de kledingbusiness van één van de jongens. Deze ging afgelopen maand in vlammen op en wordt nu volledig gesponsord door Eeijor.

3. Bezoek van ons weeshuisje in Matuga en betalen van de schoolgelden.

4 bezoek aan 4 verschillende universiteit en secondary school projecten

5. Bezoek Christ Tabernakel Church, Ronald en Rachel en hulp bieden in hun doorstart (churchbuilding)

6. Studio opname

7. Bezoek Fort Portal geitenproject

8. 2 mogelijk nieuwe projecten / studenten bezoeken

9 Daagje kawaala studio Henri

En minstens 1 keer naar het zwembad kabira country club.

Vrijdagavond, oefenen voor de video opname

Iedere vrijdag komt er in Kawempe een koor van een plaatselijke kerk bijeen dat, in samenwerking met Pastor Moses Mugalasi, door hem gecomponeerde nummers instudeert voor een concert en video opname op vrijdag 19 januari a.s. Hier is te zien wat het verschil is tussen Afrikaanse muziek en Europese muziek. Hier wordt muziek niet gecomponeerd maar gecreëerd.

 Januari 2014 - Thuis

De volgeltjes fluiten naar de ondergaande zon, de gigantische regendruppels verdampen in de ondergaande zon, de balkondeuren blijven open totdat we naar bed toe gaan en door de openstaande ramen bereikt ons de geur van houtskoolvuurtjes en rode stof. We zijn terug en gelukkig.

Onze voortuin is weer bevolkt vandaag. De koffers zijn uitgepakt en opnieuw gesorteerd voor hun bestemming. De auto is in de garage voor een basis motorrenovatie en wij wennen weer langzaam aan warme drasierige nachten met muskieten en vroege vogels. Vanavond muziek in Kawempe en nu naar binnen ivm de regen. Net nederland maar dan 13 graden warmer. We hebben onze weggegeven Nissan te leen gevraagd en dan laten we gelijk de motor repareren. Hipelijk maandag klaar. Deze dagen rond het huis acclimatiseren en quality time samen met moses en met jane en simon.

Heerlijk leventje, een nieuw seizoen is aangebroken Morgen is het alweer weekend en zitten de eerste 5 dagen er al weer op. We gaan met het hele spul naar de film; 47 Ronin, zondag naar Worship Harvest en maandag aan de bak.

Fijn dat we dit weer mogen doen. Vandaag heeft een dorpsgenoot de kosten voor het schoolgeld voor Matuga betaald. Dikke zegen dat wij dat weer mogen gaan betalen.

31-december 2013 Nieuwjaar zonder zichtbaar vuurwerk

Oudjaarsdag in het vliegtuig, geen oliebollen, geen champagne, samen gelukkig nieuwjaar. Voor zover ik me al iets had kunnen verzinnen bij deze jaarovergang, dan is dan niet uitgekomen. Gewoon een verplaatsing in tijd en in afstand. We zitten in een veel te heet vliegtuig en hopen dat de reis snel over is. Reizen is een manier geworden om ons te verplaatsen van A naar B en niets meer. Geen excitement meer vanwege de trip naar nieuwe oorden of iets nieuws om te beleven. Dat is heel fijn, getuigt van rust en regelmaat. We schikken ons in de bureaucratie en in de afwachting. Bijna lethargisch onderuit in het zoveelste bankje van groen skai, wachtend tot onze bestemming op de borden komt. Een uur vertraging naar Kigali betekent nog een hoofdstuk verder lezen en aan alles komt een eind dus ook aan wachten en vliegen. Gelukkig twintig veertien zoals ze dat in Oeganda zeggen. Een lange reis, twee tijdzones, onstpannen in Istanbul, een hete vlucht naar Rwanda, Kigali, een uurtje afkoelen en als eerste uit de koker genaamd boeing 707, snel door de Visa afhandeling, karretjes met koffers en eindelijk het lachende gezicht van Moses en de vlotte rit per BMW naar Kampala. Thuis. Finally. Jolanda wil opblijven en na anderhalf uur slapen vleit ze zich toch achter me met de mededeling "zo, ik heb drie kamers gedwijld, nu ben jij aan de beurt. 4 Uur later worden we samen wakker en ruimen we het laatste stof van de afgelopen drie maanden uit het huis. Een paar milimeter rode aarde die zich verzameld heeft in alles met oppervlakte. We wonen 4-hoog en hebben nu al een dag werk, laat staan als je beneden woont. 1 Januari, een nieuw jaar vol nieuwe beloften. We zijn er klaar voor. Laat in de avond arriveren Jane en Simon nog, vertraagd door het wachten op vervoer vanaf Bulamu Village. De helft van de familie is compleet. De Jet lag is ook compleet. We zijn moe. Moe van de afgelopen maanden, de reis, de overgang van 20 graden temperatuur en het herschikken van het appartement. De komende dagen zullen we in alle rust acclimatiseren. Mensen ontmoeten, nieuwjaar wensen en genieten dat we weer even terugzijn. Het leven is vreemd, met 1 been in Oeganda en met 1 been in Nederland maar de spagaat is overwonnen. De stabiliteit is terug en onze spieren zijn gesterkt. We surived en nu gaan we weer genieten. Een mooi jaar in het vooruitzicht.

December 2013 Tegenslag in de investeringsklasse - corruptie in Oeganda

In het centrum van Kampala ligt een grote markt met 400 kramen en circa 200 handelaars. Ook wij hebben via Stichting Bulamu geinvesteerd in enkele jongens die we met het opzetten van een handeltje zelfvoorzienend willen maken.

Via onze prive financien hebben we via de stichting geld geleend met de afspraak dat als de handel gaat lopen, het geld terugkomt naar de stichting zodat we weer andere investeringen kunnen doen en als het misloopt de schuld wordt kwijtgescholden. Dat gebeurt dan ook in 2 gevallen al na een paar maanden.

Er ontstaat brand op de markt. Op diverse plaatsen tegelijk. Boze tongen beweren dat de overheid er achter zit omdat deze de schamele handel van de minstbedeelde handelaren kwijt wil aan de grootmachten die op deze relatief dure plek in Oeganda grote handelscentra willen bouwen. De volledige markt gaat in vlammen op.

Gelukkig hebben we een lange adem en vrienden die willen helpen om opneiuw op te starten. Lessons Learned.

De rest van 2013

Na de vakantieperiode hebben we veel meegemaakt en veel gasten over de vloer gehad. De verhalen komen wellicht nog eens hier te staan. Eind juli vertrokken we weer naar Nederland waar Jolanda een maand verbleef en daarna weer terugvloog naar Oeganda om een maand lang zelfstandig de schoolgelden en de andere werkzaamheden van de stichting te voltooien, terwijl Rene weer probeerde de draad op te pakken op zijn werk en dat ging wonderwel goed. Toen Jolanda in Oktober terugkeerde pakten we samen ons leven weer op in Nederland. Kerstinkopen, een paar daagjes weg, huiskring bij Jong en Vrij, kerken bij de Levende Steen, de aanschaf van een scooter om samen de vrijheid in onze haren te voelen en met het inkomen van de duisternis voor kerst begonnen we weer plannen te maken voor Oeganda. Een maandje in januari.