---

December 2009 18-27/12/2009

  Op de laatste dag van ons verblijf hebben we een bijzondere outreach, we mogen bij hoge uitzondering een gevangenis in om daar te spreken en met de gevangenen te bidden! Het is al jaren niet meer toegestaan voor blanken om te spreken in de gevangenissen in Kampala, er zijn nog wel lokale ministries die zich om de gevangenen bekommeren, maar het is uniek dat wij binnengelaten worden! Ik zie vol verwachting uit naar deze bijzondere dag, waarop Gods liefde en kracht zal werken onder de gevangenen.

  Na een lange dag reizen zijn we met z’n allen veilig aangekomen in ons guest house in Kampala. Alle bagage is ook aangekomen, wat opzichzelf een klein wondertje is. Na aankomst op het vliegveld en de gebruikelijke douane checks, werden we opgewacht door 24 kinderen van het Bulamu Village. Op het moment dat we de deuren van het vliegveld uitliepen, werden we door hen bestormd met knuffels en ‘how are you, what’s your name?!’. De busreis van het vliegveld naar het guest house was werkelijk een groot feest! Ze bleven maar zingen en zeggen hoe blij ze waren met onze komst. Ik heb me nog nooit ergens zo welkom gevoeld!

  Na deze toch wel vermoeiende reis, zijn we gelijk maar onze bedden ingedoken, om een beetje bij te komen. De vanochtend hebben we wat uitgeslapen en rustig ontbeten. Een nadere kennismaking met de afrikaanse cultuur kon ook niet uitblijven... alle plannen die we voor deze dag hadden konden we overboord gooien. Joseph Lubega zou ons op komen halen om even het centrum in te rijden, om wat laatste inkopen te doen, geld te wisselen en dergelijke. Helaas bleek zijn auto kapot te zijn en kon hij niet bij het guest house komen... Na wat heen en weer gebel, onze eigen plannen maar getrokken en zijn we met Eddie, onze chauffeur, naar een nabijgelegen supermarkt gegaan. Het geld wisselen komt morgen wel.

  Er bleek tegen een uur of drie, in een nabijgelegen kerk, een soort benefietconcert gehouden te worden. Dit concert, door verschillende personen georganiseerd, waaronder een van de oudere jongens van het Bulamu Village, was ter ondersteuning van verschillende weeshuizen in Kampala. Geweldig om te zien dat de kinderen zelf het heft in eigen handen nemen en actie ondernemen om geld in te zamelen voor hun broertjes en zusjes. Een geweldige dosis afrikaanse kerk-cultuur werd op ons afgevuurd door de veel te grote speakers. We hebben genoten van het kleurrijke programma, de afrikaanse manier van aanbidding, de dansende kindertjes en het geweldige feest wat dit alles tezamen teweeg bracht.

  Voor morgen hebben we het eerste bezoek aan het kinderdorp op het programma staan en gaan we een van de sloppenwijken bezoeken om daar het evangelie te delen en ze te voorzien in een aantal van hun noden.

22 december, update

  Gisteren zijn we met z’n allen voor het eerst naar het kinderdorp gereden. Voor de deelnemers een hele nieuwe ervaring om de kinderen in hun eigen dorp te ontmoeten. Vol trots werden ze stuk voor stuk rondegeleid over het stuk land wat ze echt als hun eigendom beschouwen.

  Ondertussen waren twee deelnemers naar een ziekenhuis gegaan, omdat een van de deelnemers al malaria had opgelopen. Ze was al een maand in Oeganda voordat ze zich bij ons aansloot. Ze was al aan de derde kuur begonnen, aangezien de eerste 2 niet wilden aanslaan. De test van gisteren moest uitwijzen of de derde kuur aan was geslagen of dat ze in het ziekenhuis aan het infuus moest voor een zeer intensieve behandeling. De avond ervoor hebben we de tijd genomen om voor en met haar te bidden en hebben we genezing utigesproken over haar. De test bleek negatief, ze heeft dus geen malaria meer! Zelfs bij een test waarbij ze kunnen zien of ze een week geleden malaria had gehad, bleek negatief! Dit terwijl ze 3 dagen daarvoor nog positief was bevonden! God heeft dus zelfs alle antitstoffen en de hele nasleep van deze vervelende ziekte weggenomen! Het eerste wonder hebben we al mee mogen maken onder een van onze eigen deelnemers!

  Vandaag zijn we rond 10 uur weer naar het kinderdorp vertrokken om daar nog wat met de kinderen te spelen en tijd door te brengen. We hebben weer veel lol gehad. Een van onze deelnemers heeft zichzelf vandaag voor het eerst christen genoemd! Heel bijzonder om te mogen zien, dat het laatste hobbeltje voor deze keuze weggenomen werd door het spelen, knuffelen en praten met de kinderen van het Bulamu Village!

  Aan het begin van de middag zijn we met 10 van de jongens van het kinderdorp vertrokken richting een van de sloppenwijken van Kampala. Daar zijn we samen met een aantal lokale pastors de allerarmsten gaan bezoeken. We hebben het evangelie verteld, de mensen gezegend, de zieken de handen opgelegd en hebben tientallen mensen tot geloof zien komen! De lokale kerk vangt deze mensen op en begeleidt ze verder. Het was een zeer indrukwekkende ervaring, om door deze sloppenwijk te wandelen en zo open en vriendelijke te worden begroet, door mensen die aan de rand van de samenleving wonen.

Update 25 december

  We hebben inmiddels weer twee indrukwekkende en leuke dagen achter de rug. Op 23 december zijn we ’s ochtends naar het kinderdorp gegaan om daar nog even met de kids te spelen. Henry had daar zijn kunst voor ons uitgestald, zodat we het een en ander van hem konden kopen. Het is prachtig om te zien dat hij zijn talent gebruikt om wat inkomen te genereren en zijn studie te betalen!Tegen een uur of 2 zijn we met 10 van de wat oudere kids weer op pad gegaan.

 

  Op het programma stond een outreach naar een van de armere ziekenhuizen in Kampala. Samen met een lokale pastor die daar al 12 jaar werkt zijn we naar binnen gegaan. We mochten verschillende zalen op en hebben daar met de mensen gesproken, gebeden en ze wat te eten meegegeven voor de kerstdagen. In dat ziekenhuis is de familie namelijk zelf verantwoordelijk voor het voeden van de patient. Het is geweldig om te zien hoe dankbaar ze zijn als je speciaal voor hen komt. Velen hebben het evangelie gehoord en hebben Christus aangenomen als hun redder! Daarnaast hebben we een paar simpele behandelingen kunnen vergoeden waar ze zelf geen geld voor hadden. Soms gaat het dan maar om 60 eurocent, maar dit is al te veel voor hen. Geweldig om met zo iets kleins een mensenleven dragelijker te kunnen maken! We zijn onderandere op een brandwondenafdeling geweest. Iets wat behoorlijk veel indruk op ons heeft gemaakt. De vreselijke brandwonden die we zagen, de verminkte gezichten van de mensen en de matige zorg die er voor hen beschikbaar was... Het is geen prettig gezicht.Wat tot nu toe nog het meeste indruk op ons maakt, is dat de wat oudere jongens van het Bulamu Village mee gaan op outreach. Ze zijn vol van de Heilige Geest en gaan er echt voor, ze leggen samen met ons de mensen de handen op, spreken tot ze, leiden ze in gebed tot Christus en vertalen voor ons... het is zo’n zegen om dat stuk vrucht van het Bulamu Village met eigen ogen te mogen zien. Deze Oegandese jongens brengen het licht in hun eigen land op een krachtige manier, met een gigantisch getuigenis door de situatie waar ze zelf uit zijn gekomen met God!

 

  Op 24 december stond de gevangenis outreach gepland. Helaas is deze komen te vervallen, omdat onze bus pech had en pas 4 uur later op kwam dagen... Het is en blijft Oeganda en dit soort dingen gebeuren regelmatig. We hebben de pastor gesproken die al jaren in die gevangenis werkt en hebben hem geld toegezegd, zodat hij nog wel wat extra’s kan doen voor de gevangenen. We willen niet zomaar aan hen voorbij gaan. De rest van de dag hebben we nog wat inkopen gedaan voor het kerstfeest en hebben we alle 240 paar schoenen ingepakt met elkaar. Wat een enorme stapel schoenendozen is dat geworden, stuk voor stuk voorzien van een grote gekleurde strik en een stikker met hun naam er op! We zien er enorm naar uit om deze cadeau’s uit te delen!

  Wat hebben we gisteren een geweldige dag gehad met de kinderen van het Bulamu Village. Geen witte kerst hier, het regende in plaats van sneeuw. Op zichzelf was dit niet zo erg, de temperatuur lag hierdoor wat lager (zo rond de 20 a 25 graden). Heerlijk temperatuurtje voor een conferentie! De kinderen hadden met elkaar heel wat leuke optredens bedacht, veel zingen, rappen, dansen en een aantal gastsprekers vulde het programma. We hoefden ons in elk geval niet te vervelen!

  Ondertussen trokken de kinderen aan onze armen, om ons ook aan het dansen te krijgen, of kropen de kleinere op schoot om daar comfortabel in slaap te vallen. Wat een voorrecht dat we hier mogen zijn om deze kinderen dat beetje liefde, aandacht en lol te geven!

  Aangezien er bij kerst ook cadeautjes horen, hebben we onze schoenen uit mogen delen aan de kids! Het was een groot feest en de kinderen waren enorm enthousiast met de schoenen! De filmpjes volgen in januari op de website en in de nieuwsbrief van Trin. Iedereen die hier aan mee heeft geholpen en die geld gedoneerd heeft wil ik namens de kinderen van het Bulamu Village hartelijk bedanken! Voor ons zijn het wellicht ‘gewoon’ maar een paar schoenen, maar voor deze kinderen betekend het zoveel meer om een goed paar nette schoenen aan te kunnen trekken... woorden kunnen de dankbaarheid op de gezichten van de kinderen en de knuffels die we ontvingen niet beschrijven. Naast de schoenen waren er ook nog een hoop andere kleine cadeautjes om uit te delen, viltstiften, pennen, kleurpotloden en nog veel meer.

  Hartelijk bedankt voor de kostbare investeringen die jullie gedaan hebben in de levens van deze kinderen! Het was een geweldig kerstfeest en met jullie hulp, hebben we ze nog een geweldig cadeau kunnen geven!

Update vertrekdag, 27 december

  We hebben  ons de afgelopen twee dagen weer kostelijk vermaakt. De conferentie ging in volle vaart door met een gevarieerd programma. Zang, dans, rap, sprekers, sketches, toneelstukken en nog meer grappige en gekke optredens van de kinderen. Geweldig om alle talenten te mogen aanschouwen en te genieten van hun enthousiasme.

  Gisteren hadden we nog een danswetstrijd onder de mzungu's (de blanken). Op de echte Afrikaanse ritmes moesten we onze danskunsten tentoonstellen. De winnaar kreeg een gratis dansles van een lokale top-danseres... je snapt zelf wel hoe dit er uit moet hebben gezien... Hilarisch! Zo soepel als de Afrikanen zijn wij bij lange na niet! 

  Speciaal voor de meiden hebben we een flinke lading nagellak ingekocht, welke met veel enthousiasme bij elkaar werd aangebracht.

  Vandaag hebben we afscheid moeten nemen van de kinderen. Dit is altijd weer een lastig moment, waarbij je jezelf los moet scheuren van de eindeloze stroom knuffels. Met tranen in onze en hun ogen, moesten we de deur van de bus achter ons dicht trekken, om terug te keren naar het guest house.