2014 in geblogde stukjes via facebook

Op oudjaarsdag 2013 vliegen Jolanda en Rene opnieuw naar Oeganda. Ons verblijf van 7 maanden (8 maanden voor Jolanda) in The Pearl of Africa was geweldig. Onze terugkeer naar Nederland ook. Met open armen werden we weer opgevangen en langzaam wenden we weer aan het leven in de natte klei. We hebben het goed en zijn rijk gezegend dat we een leven zoals dit mogen houden. Vaak vergeten we hoe alles loopt of hoe alles gelopen is. In het begin van onze zeven maanden sabattical heb ik hier nog een blog bijgehouden, die verwaterde omdat de rest op facebook werd geplaatst. Later, terug in Nederland begreep ik dat niet iedereen facebook heeft en dat het overzicht snel weg is. Dus bij deze een vernieuwde poging in ieder geval voor de laatste maanden en wellicht later nog een aanvulling (in groen) van enkele nieuwe berichten over 2013. Veel leesplezier en bedankt voor uw steun.

ING 5721854 Stichting Bulamu Pernis 

10.01 Geschikt - Ongeschikt 

Er is een nieuw restaurant geopend in de Quality shopping mall. Een buitenrestaurant. Leuk, dat moeten we dan maar eens snel gaan uitproberen. Vandaag na ons rondje Mukono pikken we Brian op in Kawaala en Moses in Kisasi, Kampala, Uganda. We gaan naar Kawempe, waar Moses al een paar weken bezig is om een koor nieuwe nummers aan te leren voor een Video opname die we dit keer niet in de studio maar live gaan opnemen. Brian heeft inmiddels meerdere films gemaakt en zal vanavond zijn regisseursblik over het geheel laten gaan, terwijl Moses zijn nummers bijna af heeft en opnieuw de dirigentenrol op zich neemt. In Oeganda is het heel gewoon om liedjes te schrijven, te componeren, dirigeren, arrangeren en zelf nog mee te zingen ook. Je lacht je rot en wordt er behoorlijk door geraakt als je ziet dat minstens 1 van deze rollen niet volledig is ontwikkeld maar het zelfvertrouwen en de passie zo ontzettend groot zijn dat alles lukt. Springend, luidkeels zingend, dansend en enthousiasmerend, vult een groepje van 20 mensen een groot gebouw met een passie die je in Nederland zelden tegenkomt. Ook hierom houd ik van dit land. Niemand vindt van zichzelf dat hij ergens niet voor geschikt is. Vandaag overhandigden we aan Ronald een schort van het Nederlandse leger met Geschikt, Ongeschikt. Hij vroeg me wat dat betekende en na mijn uitleg lachte hij met ons mee maar ik ben er van overtuigd dat hij het niet snapte. In Oeganda is NIEMAND Ongeschikt, dat komt gewoon niet voor............

Hoewel, met Bryan en Moses rijden we nog even onze wijk in om het nieuwe restaurant te testen. We hebben nog een half uur dus dat moet lukken.......in Nederland.

Ongeschikt!!!!

Uit de uitgebreide kaart zoek ik een biefstukje met champignons. Sorry we hebben geen biefstuk vandaag. Doe me dan maar een burger met kaas en bacon, heb je die wel, ja die hebben we.
Moses wil de soep van de dag. Welke soep heb je? Welke soep wil je? Heb je champignonnensoep? Ja dat kunnen we maken. Is ie dan dik of dun? Wat wil je? Ik wil dikke soep, geen heldere. OK die kunnen we maken.
Jolanda wil een tuna / maijo sandwich. Heb je dat? Ik geloof dat we wel tonijn hebben maar wil je met Maijo? Ja natuurlijk. OK maar dat is zonder patat. Geduldig leggen we uit dat in Nederland een sandwich altijd zonder patat is, in tegenstelling tot Oeganda waar altijd patat bij de sandwich geservereerd wordt, dus dat dat er nu niet bij zit is geen probleem.
Brian eet voor de eerste keer in een restaurant en zit onze gesprekken zo eens gade te slaan. Ik help hem zijn keuze te maken zoals we dat inmiddels met zo veel jongens gedaan hebben. Wij hebben echt een geweldig leven. Als een sponsor een samenwerking wil aangaan met iemand die (nog) geen onderdeel is van onze stichting dan gaan we altijd eerst met de gesponsorde een hapje eten om de sfeer te bepalen en de zenuwen te verlagen. Dit is ook altijd een moment waarin we deze jongens iets kunnen bieden wat ze niet kennen. Waardoor ze even uitstijgen boven hun wezenbestaan en zich een voelen met de wereld die ook om hen heen bestaat, en die steeds groter wordt. DAn gaan we altijd het rijtje af. Meestal bij kinderen die helemaal niets anders kennen dan kip en rijst eindigen we met patat met kip en toch volgen we het patroon, wil je vis, varken, geit, rund of kippenvlees, geen vlees of pasta, wil je patat of rijst en wil je salade of gestoomde groenten.
Brian gaat voor Pork Chops. Afhankelijk van het restaurant een combi tussen spareribs en een Tbone steak en pork is ook iets wat de meeste jongens wel kennen.
Het wordt al iets frisser en de tijd loopt snel en na een kwartiertje of zo wordt voor Jolanda een Tuna / Ketchup sandwich gebracht - zonder maijo en voor mij een Kaas / Bacon burger zonder burger. Twee dikke hompen half gesmolten kaas houden drie stroken gebakken bacon tegen in een broodje dat half nat is geworden van het uitgedropen vet, maar waar is de burger? We lachen ons rot en zetten snel onze tanden in deze culinaire hoogstandjes en als we het geheel half op hebben vragen we ons af waarom we nog geen activiteit zien naar onze Oegandese broeders. Als het inmiddels half zeven is en we gaan twijfelen of we het inlooptijdstip van 7 uur uberhaupt wel gaan halen vragen we aan de serveerster hoe het staat met de soep. Die komt er aan zegt ze en als we vragen hoe het staat met de porkchops herhaalt ze onze vraag, Porkchops? Na enig gefrons van haar wenkbrauwen zegt ze tegen Bryan: Keep your hope, your pork is delayed somehow (Blijf hopen, je varkensvlees is iets vertraagd). Dit klinkt onheilspellend. Om ons heen wordt het al donkerder als eindelijk de soep wordt geserveerd. Een soort champignonnensaus die een biefstuk niet zou ontsieren. Op een broodje behoorlijk als smeersel maar als soep .... Ongeschikt en waar blijft de pork, nog maar eens vragen en nu krijgen we als antwoord iets kriegel gesteld dat de pork wel eerst tijd moest krijgen om te ontdooien. Als Brian zijn bord voor zich krijgt moet ik zeggen dat hij in ieder geval een gerecht heeft gekregen dat het meest overeenkwam met wat hij had besteld. Het duurt even ... maar dan heb je ook wat.

Oh ja, benieuwd of we het gehaald hebben? Ik heb echt m'n best gedaan en ook hiervoor zou je een keer mee moeten rijden om gewoon eens te weten wat het is om in een auto in het verkeer in Oeganda te rijden. Dan wil ik nog wel eens horen hoe moeilijk Milaan, Parijs of Rotterdam is. Jolan heeft eindelijk weer eens een stukje met haar ogen dicht meegemaakt. Op de roundabout voor Boise konden we dit keer slechts driedik passeren omdat er 2 vrachtwagens probeerden hun achterkant in mijn dakstijl te planten en toen we eindelijk de afslag vanaf de rotonde genomen hadden zijn er dit keer zeker 100 brommers en fietsers langs, naast en voor de auto heen geglipt voordat we de 15 meter naar de volgende afslag konden nemen en ... opnieuw geen krasje erbij op de auto. Kwestie van laten rollen hahaha. Uiteindelijk waren we aanwezig om kwart over acht, maar de laatste drie kwartier had ik niet willen missen.

En nu ben ik moe. Jolan ligt al heel diep adem te halen, ze heeft het verdiend. En voor jullie als volgers van onze verhalen, geniet ervan, het leven is te mooi om te sikkeneuren, voor onze sponsoren in dank, liefde, geld of goed, we hebben weer een aantal mensen blij mogen maken en jullie hebben ons weer blijgemaakt omdat we dit mogen doen. Chapeau en bedankt, jullie zijn kanjers