08-01 Fred en Ivan

Donatie 75 euro van sponsors via de stichting voor huishuur en levensonderhoud. Fred studeert aan de universiteit in Mukono, gesponsord door 2 individuele sponsors via Stichting Bulamu. Ivan heeft een huisje in Kasubi en wordt door 1 van deze sponsors geholpen in zijn levensonderhoud. Nu in Januari is het vakantie op de universiteit en woont Fred in bij Ivan. Fred kennen we al jaren. Vorig jaar hebben we via zijn sponsor gezorgd voor een huisje, levensonderhoud, een paspoort en een bankrekening en toen dat allemaal rond was konden we de inschrijving op de universiteit afronden.

Zijn glimlach is teder. Een beetje breekbaar. De droevige ogen stralen toch altijd pret uit. Het is een jongen waar ik al jaren een zwak voor heb; een jongen die in 2010 bij me op het stoepje in Bulamu kwam zitten en waarmee ik uren heb gesproken over de gevechten in het Luwero District en over de geschiedenis van Oeganda. Een jongen die meerdere mensen is opgevallen en die het wel redt, hoe breekbaar hij ook lijkt. Vandaag introduceert hij aan ons zijn "broer". Terwijl ik zeg dat het een voorrecht is dat ik zijn vriend te ontmoeten corrigeert hij mij. Me and my brother. 
Vandaag mochten Jolanda en ik zien hoe deze jongens hun leven opgepikt hebben in het harde Kampala. We waren in de mogelijkheid om vorig jaar te coachen en het zwerversbestaan om te zetten in een leven in een huisje en uiteindelijk zelfs de inschrijving op de universiteit, een paspoort en een bankrekening. Een identiteit...iemand met een toekomst. 
Het eerste gesprek met deze jongens samen. Waar 2 maanden geleden nog geen sprake kon zijn van samenwerking, is nu een broederschap ontstaan met een basis tot vooruitgang. OK mr Rene and mrs Jolanda, let me help him by telling him what you taught me. Ik vertel hem wel wat jullie verwachten en wat je mij geleerd hebt. Soms smelt je bij de eenvoud van de oegandezen. Er zijn momenten dat je hier gillend wilt wegrennen .... maar een dag met deze jongens geeft zo veel energie. Sponsors ik weet niet of jullie ooit ten volste kunnen beseffen welke basis jullie hebben gelegd. Zonder ergens verantwoordelijk voor te zijn is er onvoorwaardelijk gebouwd aan een toekomst, en dat is onbetaalbaar.

08-01 Christopher

Donatie van T-shirts van Kaylee en wat beddengoed van ons. We kennen Christopher al een poosje. Via stichting Bulamu is hij geholpen om een andere school af te maken en iets meer van zijn leven te maken dan voorheen. Op dit moment wordt Christopher nog wel geholpen in het dorp Nansena, via een andere sponsor. We hopen dat Chris zijn leven kan oppakken.

Met een bedrukt gezicht, zweet op zijn voorhoofd, knikkende knieen en een klamme rug stapt hij de studio van Henri in. Ons kantoor van vandaag. De voor ons zo vertrouwde glimlach is niet aanwezig. Hij ploft naast jolan neer zonder de bekende hug. What's wrong Chris? 

Hij is ziek. Malaria? I don't know! Maar met reis van Nansana naar Kawaala is een aardige trip als je je niet lekker voelt. We laten één van de jongens waar we net het gesprek mee afgerond hebben een flesjes prik en rolexen (opgerolde chapati pannenkoeken met een gebakken ei ertussen en wat groenten, een soort McDonalds Wrap maar dan op z'n oegandees) halen om de jongens en onszelf aan te laten sterken en langzaamaan zien we zijn zweet opdrogen en zijn humeur terugkomen. En dat gaat nog veel verder. Naomi Lee en Kaylee Dnny hebben verrassingen ingepakt voor 2 jongens. Langzaam wordt het gouden papier uitgepakt en komt het eerste T-shirt tevoorschijn. Het zwart staat hem mooi, maar zijn glimlach is weer helemaal terug als hij het tweede Tshirt ziet. Wauw, grijs, mijn kleur, en met een DJ erop. 
Een half uur later is hij weer onderweg naar Nansana, met 2 nieuwe Tshirts, een onderlaken en een dekbedovertrek, maar most of all, met een grote glimlach om zijn gezicht. Fijn dat er mensen zijn die om hem geven.

08-01 Kalisa Antonio

Sponsoring 100 dollar voor een visa aanvraag om te gaan werken in Kuwait. Antonio woont al een paar maanden bij onze sponsorzoon Happy John in huis. Ik had hem nog niet eerder ontmoet maar kreeg via Margreet Jans te horen waar hij mee bezig is. Antonio is na zijn vertrek uit Bulamu niet stil blijven zitten. Hij heeft initiatief genomen en is afgereisd naar Sudan waar hij gewerkt heeft en een paar honder dollar heeft verdiend. Deze heeft hij geinvesteerd in een paspoort en in een visumaanvraag. Nu staat hij ingeschreven bij een uitzendbureau voor Oegandezen in de oliestaten.

Mister Rene, 
There are so many boys here today, but can I have a talk with you as well today
Of course, first we finish the appointments and than we make some time for you...

Ohhhh thank you so much Mum Jolanda
Hahhahahahaha. Wat een pareltjes kom je tegen op zo'n dag. Oeganda is aan het veranderen en soms kom je jongens tegen waar je zo blij van wordt.

Ik ken jullie al jaren, maar jullie waren altijd met anderen bezig dus ik dacht het komt nog wel eens. 
De afgelopen 2 jaar ben ik ook al van Bulamu af maar ik ben op veel plekken geweest om te werken. Inmiddels heb ik een hoop geld verdiend en daarmee heb ik een paspoort gekocht en de helft van een visum maar nu loop ik vast want ik heb werk maar heb nog iets nodig en ik dacht nu kan ik even met jullie praten.

Wauw, hier word je warm van zeg. Geen zielige verhalen maar aanpakkers, initiatief, vooruitzicht, inzicht, kortom, het toefje op de taart van vandaag, Oeganda is aan het veranderen en wij mogen het meemaken.

08-01 Jjaja Aida

Sponsoring 40 euro rijst, zeep, royco en frisdrank, mijn leesbril en een Luganda bijbel met grote letters. JJaja Aida (Oma Aida) is de oma van Andrew Kirabira, de jongen waarvoor we de tot nu toe hoogste investering (1000 euro) hebben gedaan in het opstarten van een kleding wholesale, die vervolgens vorig jaar in vlammen is opgegaan. Omaatjes in Oeganda en all over the world zijn aangrijpend en stelen je hart dus ook hier weer.

M'n oma heeft last van haar knieen. En ook van haar ogen. In éen van de chatgesprekken die we hebben, voorafgaand aan ons vertrek naar Oeganda, vertelt hij ons tussen neus en lippen door wat zijn oma mankeert. 

Wij: OK, en wat zegt de dokter? 
Hij: de dokter zegt dat het aan haar leeftijd ligt 
Wij: Hoe oud is ze dan?
Hij: Ze is 78, net als jaren geleden toen ze is gestopt met tellen

De dokter heeft haar zalf voorgeschreven voor het verlichten van de pijn van de artritis. De beginnende staar op haar ogen is in Oeganda niet te behandelen en over het voorschrijven van een bril wordt niet nagedacht. Daar zit je dan als Nederlanders. Na de gesprekken vandaag zijn we met AK meegegaan naar huis in Namungoona, waar hij samen met zijn oma woont, Nadat zijn opa in 1980 is overleden, en zijn moeder vorig jaar, runnen ze samen het huishouden in een redelijk huisje met bankstel (en verder niets ;-))
De sfeer is gemoedelijk en Jaja Aidah wijdt met brede gebaren haar dank uit voor de paar kilo rijst en suiker die we hebben meegenomen en omdat we vrienden zijn van haar zoon. We bekijken de papieren van de dokter en babbelen wat heen in weer in een mengelmoes van Engels en Luganda, totdat we van haar horen dat het niet meer mogelijk is om haar bijbel te lezen. 78+ (dus dik 80), met versleten knieen en dus niet meer de mogelijkheid om haar enige verzet, de kerk, te volgen komt de vraag opzetten of het een zegen is dat je oud wordt en heel je kroost ziet verdwijnen. Ik heb m'n bril in m'n haar zitten, Voor mij een voorwerp dat me steeds vaker helpt, met name om te bepalen wat ik wil eten of waar ik naartoe moet (haha, steeds onmisbaarder) en in een vlaag van wijsheid plaats ik mijn leesbril op haar neus....en het wonder geschiedt, ze leest haar naam van het recept van de dokter af. In allerijl wordt een bijbel gezocht, bij de buren want zelf heeft ze er ooit een willen kopen maar het budget was niet toereikend. Een krant wordt gezocht en oma zit te lezen. In de schemering van haar kamer, is deze kwieke vrouw weer bij de pinken. Wat hebben we het toch goed in Nederland. Oma heeft een bril en volgende week brengen we een bijbel. Een stukje verlichting op haar oude dag.

De reden om hierover toentertijd te chatten, wil ik je ook niet onthouden. Vorig jaar hebben we de betrokken jongen geholpen om een business te starten. Ook hij heeft in het verleden op Bulamu Children's Village gewoond en hij heeft duidelijk aanleg voor zakendoen. Zijn businessplan was fantastisch en sinds juli 2013 was hij in staat om op te starten, waarbij hij tot december heeft bewezen een deel van de investering terug te kunnen betalen en winst te maken, om de zaak uit te breiden en een inkomen te genereren voor hem en zijn oma. Totdat in December 2013 het noodlot toesloeg en de grote markt in Kampala in vlammen opging. Weg investering, weg toekomst. Zo heb je hoop, zo is deze vervlogen. Gelukkig zijn er dan Nederlanders die werkelijk willen helpen. Een kort gesprek met een aantal collega's leverde in 3 dagen tijd de volledige eerste investering opnieuw op. Vandaag hebben we hem weer ontmoet. Gevraagd hoe het hem is vergaan, wat hij ervaren heeft en welke plannen hij overheeft en achteraf hebben we hem kunnen vertellen dat hij opnieuw kan opstarten. Met alle kennis uit het verleden, op weg naar een geweldige toekomst. Voor hem ... en voor Jaja Aidah