10-01 Ronald en Rachel - Christ Tabernakel Church

Donatie - drie koffers linnengoed en kleding. In 2011 voeren we met een boot uit naar de Buvuma Islands in het victoria meer, voor een crusade bij de plaatselijke kerken op een van de grotere eilanden. Tijdens dit bezoek, georganiseerd door Fernando Pauwels, onze Belgische vriend, maakten we kennis met Sabine, Marjon Meijnsbergen, Edgar, Joseph, Kennedy en Ronald.

In 2012 voerden we gesprekken met Ronald over zijn visie en missie om een kerk te starten in de moslimgemeenschap rond Mukono. In 2013 waren we in staat om Ronald en zijn vrouw Rachel financieel te steunen in het registreren van de organisatie rond de Christ Tabernakel Church. Tevens hebben we Ronald geholpen in een kleine, door ons prive ondersteunde, investering in de schoenenhandel, die voor de huur en de voeding voor zijn vrouw en dochter nodig is. Ook Ronald werd helaas getroffen door de brand op de markt in Kampala en verloor zijn hele bedrijfje (zie onder) Toch was het eenduidige antwoord van Ronald en Rachel, toen we lekker bij hen op de vloer zaten te eten, dat 2013 een goed jaar was en dat het goed met hen ging. Vervolgens vertelde Ronald in een vijftal anekdotes hoe het hem vergaan was, met zijn ministry, zijn kerk, gestart in een geleend klaslokaal, zijn doordeweekse diensten bij een uit een andere kerk verstoten vrouw en zijn bijbelstudies thuis. We hebben veel bewondering voor dit gezinnetje en voor de evangelist die er altijd op uit gaat en ook nog eens als oom uit Kampala vrijwel de hele familie in de village helpt met scholing en onderdak. In de maanden voordat we vertrokken naar Oeganda hebben we nog een selectie gemaakt uit de gedoneerde kleding en het beste er uit gehaald, voor zover we onze 92 kilo bagage konden meenemen. Een koffer kleding voor Beth Elishah, wat kleding voor Jane en Shamim en drie koffers vol met kleding en ander textiel voor Ronald en Rachel om opnieuw hun bedrijfje op te starten. Vandaag (11-01) hoorden we van Ronald dat Rachel al voor 55.000 shilling had verkocht. Ze staan nog steeds in het rood maar de bestellingen komen binnen. Op naar een nieuwe start.

10-01 De verhalen van Ronald: Lamara

Typische cultuur. Mannen en vrouwen zijn gelijk totdat.
Ze willen graag een meisje. Op zich al een uitzondering voor Oegandezen die liever eerst jongens hebben, maar na drie jongens is het heel duidelijk, mama kan geen meisje krijgen dus papa zoekt een andere vrouw. Niet om mee te trouwen of zo, of om van te houden of zo, nee gewoon omdat er in hun huwelijk geen meisjes zijn...en wilden ze niet altijd al een meisje? 

Negen maanden later wordt er een jongetje geboren in het andere huis. Papa heeft vier zoons en is zwaar teleurgesteld in allebei de vrouwen.

Er wordt voor de man gebeden, voor de vrouw gebeden en gebeden worden verhoord. Papa's echte vrouw baart een jaar later ....tadadada.... een meisje. Groot feest zou je zeggen, maar dat vindt papa niet. Papa vindt het maar raar ...mama kon toch geen meisje krijgen van hem, dus met wie is ze naar bed geweest.....

Mama is ten einde raad. Papa gelooft haar niet en ze is echt nooit vreemd geweest, papa verwerpt haar en is zijn geloof in haar verloren en geeft het kind twee Ancholi namen die de betekenis hebben van verdeeldheid zaaien en de stam uit elkaar drijven, het kind is dus gezegend met een naam vol verdoemenis. Mama krijgt de schuld en papa heeft het opgelost. Geen kennis van zaken, geen wijsheid, je komt het nog overal tegen. Van urine krijg je Aids, als het regent krijg je malaria en als je als man vreemdgaat geeft je je vrouw en je dochter de schuld. Wat een land.

Voor de romantici onder ons: het verhaal krijgt nog een mooi staartje. Onze pastor neemt zijn pastorale taken op zich en in een meeslepend verhaal van zeker een half uur, waarvoor je zelf maar naar Oeganda moet komen omdat ik de sfeer met een bord matoke, jam, ananas en pindasaus met eggplant niet op facebook kan nabootsen, vertelt hij dat het pastorale werk haar vruchten heeft opgeleverd. Uiteindelijk komt de vader tot inkeer en op de dag dat het meisje haar naam officieel in de kerk toegewezen krijgt, belt de vader op dat NIEMAND behalve hij haar naam mag openbaren...en als hij de kerk inloopt, onder het toekijkend vrezend oog van de aanwezigen...noemt hij het kind bij haar naam:

Lamara

Zij die geliefd is

10-01 Godfrey, Rikki en Ethan

Donatie - 2 printers, wat electronica en een doos vol kleding. Godfrey kennen we al vamaf het begin. En ook van later, want Godfrey bracht veel tijd door in het huis van Moses. Met Godfrey hebben we veel gelachen, serieuze gesprekken gevoerd; ik ben met hem, toen Moses ziek was, met Rembo naar het nationaal Museum in Kampala geweest, waar we hun tribes hebben opgezocht en we hebben excell macro's ontwikkeld voor de stichting en de eerste boekhouding van Hands of Love opgezet. Godfrey had een goede sponsor, die zijn studie IT betaalde, en Godfrey had een goede vriendin. Rikki, een Amerikaanse, die hem naar America wilde halen en toen dat niet ging zelf naar Oeganda kwam. Nu hebben ze beiden Ethan en proberen hun leven invulling te geven. In 2012 hebben wij Godfrey en Rikki kunnen helpen door een deel van de studie voor te schieten en na de bevalling wat medische kosten te dekken; nu konden we Rikki helpen met de hele garderobe van Jolanda en twee printers die we hier nog in de kast hadden staan, want het huis moet leeg. Godfrey en Rikki redden het wel maar moeten even door het dieptepunt heen.

 — with Godfrey Kayanja.

10-01 Zo'n goede auto

Deze auto is helemaal perfect. Natuurlijk iets duurder dan die andere maar als je ook naar Fort Portal wilt is dit de meest geschikte auto. Dat zou dan voor het eerst zijn dat we in Oeganda een auto rijden waar niets aan mankeert. Het meest in de buurt kwam nog onze zelfgekochte Nissan waarvan de Nederlandse eigenaar ons vertelde dat hij iets olie verbruikte (1 liter per 100 kilometer ;-( 
Met een hoop bombarie gooi ik een stapel biljetten van 50.000 shilling op tafel om de autoverhuurder, alweer een vriend van Moses, te imponeren en op deze manier de huurprijs voor 16 dagen omlaag te kunnen schroeven. Het lijkt op het eerste gezicht niet al te veel uit te maken omdat al snel de standaard prijs op zijn telefoon berekend wordt...en deze is heel wat hoger dan de prijs die ik in mijn hoofd heb...maar heel veel lager dan in eerste instantie doorgegeven was. Tegen Moses had hij gezegd, ik wil wel een auto verhuren maar niet tegen de normale prijzen want het is het seizoen en dus doe ik er 20% bovenop. Alleen rekenen is vrij lastig dus bleek het achteraf 40% te zijn. Ach, zonder verder een lang verhaal te maken, gingen we uiteindelijk met een deftige complete Toyota Corona Premio de deur uit en zoefden we al snel richting Kawaala voor onze eerste ontmoeting, maar niet zonder eerst even langs de benzinetank te rijden want de meter wees lager dan laag aan. Dit deed hij echter ook nog na het tanken. Mmmmhhhn maar goed, dan reken ik het wel uit door vandaag vol te gooien en over een paar dagen weer en te kijken wat ik gereden heb.

Airco aan, toch ook de raampjes open, radio aan, diep in het pluche; man wat rijden we lekker. Vandaag naar Mukono dus op de hoek van onze wijk laten we de auto vol gooien...en dat is dan ook echt vol...en komt vrijwel nooit voor, dus toen we de benzinetankemployee eindelijk zo ver kregen om te stoppen met druppelen voordat alles op de grond terecht zou komen, rijden we weg. Vandaag gaan we naar Rikky en Godfrey om hun net opgestarte internetcafe te bekijken en te zien hoe het met Ethan gaat. (zie ook de foto's van hen op onze tijdlijnen. Daarna gaan we door naar Seeta, in het binnenland tussen Mukono en Naalya, naar Ronald en Rachel, waar we zullen blijven om te eten en onderwijl nog wat spulletjes afleveren. Ook voor Godfrey en Rikki hebben we nog wat kleding en 2 printers om hen te helpen in deze lastige doorstarttijd.

Afijn, als we allebei ons broodje kaas ophebben rijden we Mukono binnen en parkeren we de auto bij de Shell pomp waar we altijd uitstappen. Ik wil nog even naar de bank maar als ik uitstap ruik ik een enorme benzinelucht. Dit doet me denken aan twee jaar geleden toen ik in 40 kilometer topsnelheid een volle tank benzine heb leeggereden omdat er een gat in de onderkant zat waaruit de benzine harder stroomde dan dat ik met de auto kon verbranden. Met schrik in het lijf heb ik m toen echt leeggereden en onderwijl verloren en bereikte ik net de garage van Eddie Lwanga. Nu, 2 jaar later loop ik om de auto heen en zie ik de benzine net zo hard als toen op de hete straat stromen. &*((^% Dat is spannend. Ben ik net op de plaats van bestemming, wat nu. Allebei hebben we even de zenuwen. Een huurauto waarvoor je in Oeganda persoonlijk volledeig verantwoordelijk bent, een lekke tank met 60 liter benzine, een druk centrum en staande bij een benzinepomp, een uitermate goede tijdbom.... Snel stap ik weer in en zet ik de auto in z'n achteruit en rijd ik m zo op de brug van het shell station waar we geparkeerd staan. Een geluk bij een ongeluk. Ik loop achter 2 monteurs aan het trappetje af en met z'n drieen staan we nu in de gleuf van een meter breed de onderkant van een auto te bekijken waaruit alleen aan de voorkant een druppeltje water van de airco naar beneden valt. Ik vertel hen nog wat zenuwachtig dat er aan alle kanten benzine naar beneden liep en beiden halen hun schouders op terwijl ze me vertellen dat dat gewoond e ontluchting is van de tank. In de tussentijd heeft Jolan Moses gebeld die op zijn beurt weer het verhuurbedrijf gebeld heeft, dat op haar beurt Moses weer even vertelde dat het logisch was en dat het onlogisch was dat wij de tank vol hadden laten gooien omdat er twee gaatjes bovenin de tank zitten waaruit dan de benzine naar buiten loopt.

Logisch toch. Een tank waarvan de benzinemeter niet aangeeft wat er in zit en als je m vol gooit loopt ie over. Dus ook als je een stukje gereden hebt in de hitte en er wat druk is ontstaan door de verdampende benzine, stroomt er wat benzine uit de tank op straat. Maar voor de rest is de auto piekfijn in orde......

Ach als je je hier druk over maakt, wat doe je dan in Oeganda. By the way, zegt Ronald later, je bent nu met een klein autootje (luxe uitvoering bijna 5 meter lang); Dit is de meest gewilde auto bij autodieven (zegt Ronald). Niet een mercedes of een andere, nee deze, die hebben ze in 10 minuten volledig gestript en de onderdelen kunnen ze overal kwijt. Dankjewel Ronald, bemoedigend om nog 16 dagen aan te denken. Deze auto is gezegend, en zo zijn haar inzittenden. Amen...Tukabulungi; drive safe.

09-01 John

Rene, ik heb een jongen die uitermate muzikaal is. 2 Keer in Nederland geweest en geen mogelijkheid tot scholing. Ouders overleden, woont bij zijn oma in de buurt van Masaka, heeft een broer die hem gedeeltelijk ondersteunt en drie jongere zusjes. Zo ontmoetten we John "Sjors" of John "Sjimmie", want we zijn vergeten wie de donkere versie was maar deze jongen heeft dezelfde vrolijke bolle looks. Met nieuwe sponsors gaan we eerst een gesprek aan, zoook met de gesponsorden en zo zaten we op donderdagmiddag bij de christelijke boekhandel aan de pasta terwijl John zijn varkensribbetjes wegknabbelde.

08-01-2013 Individuele sponsorprojecten

Vanmorgen vroeg naar Nankulabya om de huurauto op te halen, daarna naar Namungoona voor een gesprek met Brian Alvins Fred Walugembe Perton Ivan Kagisha Perton Andrew KirabiraJawii Christopher Lukooya Henry Kiryowa Luja en nog een aantal jongens, waarbij we uren bezig zijn geweest met coaching, gesprekken over school, toekomst, business, geloof en hoop. En daar word je heerlijk moe van dus nu (20 over 8 in Nederland dus 20 over 10 in Oeganda, met brandende voeten in bed en heerlijk groezelig aan het schrijven over alle ontmoetingen:

08-01 Brian A

Donatie Moederlijke en Vaderlijke liefde. Brian is cineast, regisseur en genade denker en spreker. Hij heeft boeken geschreven en films gemaakt en is een heerlijke prater. We slepen hem deze dagen overal mee naar toe. Naar het optreden dat hij gaat filmen, naar Worship Harvest en naar restaurants in de omgeving. Zie ook de blog op 10-01 Geschikt Ongeschikt

 08-01 Henry Kiryoa Luja - Artist

Henry Luja is de artist van Bulamu art, afgestudeerd aan Makerere University in kunst en eeuwig aan het vechten om zijn kunst te verkopen en aan zijn financiële verplichtingen te voldoen. Als stichting Bulamu en privé hebben we vanaf het begin Henry gesponsord door kunst voor hem in Nederland te verkopen, hem te coachen en ideeën voor het verbeteren van zijn verkopen te delen.

Heb ik je wel eens verteld wie de meest beleefde man is van Oeganda, dat moet Henry zijn. Heb ik je wel eens verteld dat er zeer georganiseerde mensen zijn in Oeganda, kom eens kijken in de studio van Henry. Weet je wie zijn leven in het teken van anderen stelt en zijn kunst op de tweede plaats stelt ten opzichte van de kunst tot het dienen van anderen.

Henry is ons anker. Ons jongerencentrum in Kampala, ons kantoor, onze ontmoetingsplek. Henry is kunstenaar en tijdens een van onze eerste bezoeken aan Namungoona bezochten we zijn studio. Nu we maandenlang in Oeganda hebben gewoond is Henry;s winkel annex studio 1 van de meest door ons bezochte plekken van Kampala geworden. We huren de studio van Henry voor de coachinggesprekken, hebben lol, familiebanden, Bryan Nieuwenkamp heeft een geocache geplaatst in Henry's winkel en er is daar heel veel gepraat de afgelopen jaren. Henry, zijn zus en zijn broer, vormen een geweldige familie. Mark, zijn broer, is timmerman en als we meubels nodig hebben komen ze bij hem vandaan. NIet te tillen en oerdegelijk, ik heb wat afgebonkt in de gammele straatjes (sleuven) van Kawaala om weer wat bij hem af te halen). Ook vandaag waren we weer bij Henry en onderhield hij ons tijdens zijn masterclass met cursisten met een gulle lach en een lekkere bak koffie. Na de gesprekken had hij samen met 1 van de jongens de auto gewassen, die we vanmorgen grijs huurden en nu wit weer meenamen.
Het is een bijzonder plekje bij Henry, dat bijna ten onder gaat aan de financiele malaise van een kunstenaar die de opbrengst van zijn schamele verkopen ook nog eens gebruikt voor medicatie en voeding van zijn hele familie.
Ik wil bij deze een oproep doen aan ieder die dit leest om eens na te denken of je nog kunst, een tas van patchwork, een schilderij of een ketting wilt hebben dit door ons mee te laten nemen of contact op te nemen met Christine Kars, die nog wat werk van Henry in Nederland verkoopt. Het lijkt er bijna op dat deze kleine middenstander op het punt staat om te verdwijnen en dat willen wij zeker niet.

Dit was het voor vandaag. Morgen ontmoeten we een nieuwe sponsorjongen, aangebracht door een nieuwe sponsor. Voordat we hem opnemen in ons programma gaan we een poosje met hem praten. Daarna komt onze huisbaas langs want we hebben besloten om ons appartement in Kampala op te zeggen. Natuurlijk jammer, het is onze trots en onze veilige thuishaven. Ons punt van rust en ook heerlijk volgens onze Afrikaanse maatstaven ingericht maar we weten ook dat we de komende jaren geld willen verdienen in Nederland en als we dan maar een paar maanden per jaar naar Oeganda kunnen dan is het geen wijsheid om voor een heel jaar deze relatief hoge huur te blijven betalen. Met pijn in onze gedachten maar met rust in ons hart nemen we dan ook langzaam afscheid van onze balkonnetjes, onze buurtjes, onze spulletjes en ook daarvoor hebben we heel wat bestemmingen in gedachten.

08-01 Jaawi

Donatie 200 euro voor het nieuwe schoolseizoen. Jaawi hebben we ontmoet ... dat ging eigenlijk heel vreemd. Jaawi heeft zijn lot in eigen hand genomen en is een volhouder. Toen we in Kawaala woonden, een arme wijk van Kampala, kwam Jaawi regelmatig even langs. Hij vroeg dan naar Bryan en was heel voorkomend naar Jolanda. Altijd beleefd, soms een kadootje meebrengend en voor een 12 jarige een bijzondere jongen. Toen er een sponsor naar ons toekwam hebben we niet lang getwijfeld en Jaawi aangeboden voor het sponsoren van een boarding school, die achteraf Bulamu bleek te heten in het plaatsje Bulamu. Dat was dus heel bijzonder. Jaawi blijft wel een bijzonder kind, en dat is hij. Moeilijk als je het druk hebt of te aanhoudend als je eens wilt uitrusten. Slecht luisterend en altijd een ander idee dan jij, waarmee hij een Nederlandse jongen het meest benadert ;-) Ook vandaag is er opnieuw veel gesprek nodig om iets duidelijk te maken. Toch komt hij er wel, want zo is het ook begonnen.

Ja...en nu heeft de overheid de school overgenomen, en de schoolfees (schoolgeld) gaan iedere term (ieder schooljaar heeft 3 terms die apart betaald moeten worden) met 50% omhoog en de leraren die geven anderhalve week les en dan gaan ze in staking en het was een katholieke school en nu zit ie vol met Islamieten...........
Dus nou heb ik nog tot aanstaande vrijdag
En nou heb ik een school gevonden hier vlakbij, dat is ook een school die wel de vakken geeft die ik nodig heb en die kost wel veel meer maar ik moet ff tegen jullie vertellen dat je dan wel op moet schieten want als ik voor vrijdag niet heb ingeschreven dan kan ik niet op school en dan weet ik ook niet hoe ik verder moet.

Ho ho ho...........

En dit lieve sponsors maken we dus ook mee. Doodmoe word je er af en toe van en dat maakt het dan ook zo leuk. De een motiveert ons en helpt ons anderen te motiveren. Eigenwijs is een term die bij ons allebei past en wellicht voelen we ons daarom zo lekker aangetrokken door dit eigenwijze land met haar eigenwijze mensen.

Het is zo lastig om nee te zeggen ... Als ik het niet doe wie doet het dan ... Zonder mij hebben ze niets ... Ik verzeker je, hier kun je leren hoe je kunt overleven en hier moet je leren om nee te zeggen en mogelijkheden te zoeken om problemen om te zetten in uitdagingen en uitdagingen in kansen. Zo euforisch als ik was over het enthousiasme van ons nieuwe pareltje, zo trots ben ik op Mum Jolanda en op mezelf dat we ook met jongens van dit kaliber na een half uur uit elkaar kunnen gaan met een aantal afspraken en met het gevoel dat de gesponsorde trots is op zijn eigen verantwoordelijkheid en nog altijd blij is met zijn sponsor in Nederland ook al had hij de uitkomst volledig anders verwacht.

In de kranten van Oeganda is minimaal 1 artikel per dag besteed aan het helpen van mensen in het eigen land. Posters roepen op tot een sponsorloop om de kinderen in het vorig jaar overstroomde Kasese (2 dagen nadat wij er doorheen reden) te helpen. Oeganda neemt de verantwoordelijkheid voor haar eigen armoede steeds beter op. De tijd van het handen ophouden en achteroverleunen is gelukkig steeds meer aan het verdwijnen. 

Voor onze sponsors is het ook belangrijk dat ze weten dat ze niet verantwoordelijk zijn. Hier gaat het nogal eens fout in de hulpverlening. Natuurlijk is het zo, laat ik daar eerst mee beginnen, dat wij veel fouten hebben gemaakt, zelfs of met name in het overgeven (meer geven dan wijsheid toelaat) om daarmee een goed gevoel te krijgen. De status verhoging van onze gesponsorden was daarna vrijwel niet meer te compenseren of corrigeren. Op het moment dat je 1 iemand uit de sloppenwijken in een huis plaatst en voorziet van een koelkast met eten en hem daarna weer aan zijn lot overlaat...of zelfs doorgaat met een maandelijkse toelage....dan kun je de koning te rijk zijn totdat je hoort dat zijn huis een toevluchtsoord is geworden voor al zijn vrienden, die vervolgens eisen beginnen te stellen en een aanslag op zijn standvastigheid beginnen te plegen omdat ze denken dat hij alles kan vragen van zijn sponsor. Als je een oegandees uit Oeganda haalt en in Nederland huisvest, krijgt hij voordat hij terugvliegt naar oeganda tientallen verzoeken van schoenen tot videocamera's en LCD schermen en ligt er een lading verwachting op hem waarbij we ons af kunnen vragen waar de zegen gebleven is. Uiteindelijk is het resultaat van het verhogen van de status dan een potentiele verlaging van zijn welzijn. Bezint eer ge begint. 
Waarom ik dit allemaal schrijf? Omdat we er zelf al een aantal jaren last van hebben dat we dingen verkeerd aangepakt hebben maar met name omdat we er al jaren profijt van hebben dat we onze in Hem verkregen rechtvaardigheid in onze wandelingen door Oeganda mogen uitdragen.
Het is niet zielig als je tegen een jongen zegt dat je hem niet gaat helpen omdat je een andere richting kiest, het is onrechtvaardig als je hem een belofte doet die je niet waar kunt maken. Het is niet erg om te zeggen dat je een andere verwachting van hem hebt, het is verschrikkelijk als je de verantwoordelijkheid voor hen blijft opnemen en met geld bepaalt wat ze moeten doen.

Zodoende hadden we dus ook vandaag weer een gesprek waar we ons niet hebben laten leiden door tijdsdruk of nood. We hebben de verantwoordelijkheid teruggelegd bij een jongen die al twee maanden wist dat er vandaag een keuze moest worden gemaakt voor een nieuwe school. Een jongen die ook een overzicht van de bijbehorende financiele behoeften had moeten laten zien en die inmiddels in gesprek met zijn moeder had kunnen kijken welke mogelijkheden zij heeft om bij te springen in de hogere kosten en de keuze van de nieuwe school. Hij is opnieuw op pad met in zijn hoofd een doel, dat hij in 2 dagen moet halen. Hij zal trots zijn op het resultaat en er sterker uitkomen. Leve de zelfstandigheid. En toch houden we van hem 

08-01 Fred B

Vorig jaar zat Fred nog op Bulamu, nu is hij 1 van de jongens in Kampala. Fred heeft al eerder aangegeven dat hij aan het werk wil en daar houden we van. Jolanda heeft hem toegezegd dat hij een kans krijgt als hij onderzoek doet en een businessplan maakt. Nu maakt hij voor het eerst kennis met die grote man, die hij op Bulamu nog nooit heeft aangesproken.

Schuchter komt hij binnen. In het geraas van schouderklopjes en vriendschappelijke grappen. Aan zijn gezicht lees ik af dat hij niet weet hoe hij hiermee moet omgaan. Come, join us. Hij is nieuw. Ook van Bulamu en hij heeft de stoute schoenen aangetrokken en daar houd ik wel van. Hij heeft Jolanda benaderd omdat wij wel vaker businesses opgestart hebben voor anderen... en dat wil hij ook.

Ik heb ervaring in een winkeltje en ik wil meer. Ik wil opstarten en doorstarten en mijn eigen leven verdienen. Ik wil niet afhankelijk zijn. Ik ben nu een maand van Bulamu af en ik woon nog nergens, het verhaal van de zwervende jongeren. Er is altijd wel een plekje in een herberg. Zelf hebben we een jaar lang een huisje voor Rembo betaald, de zoete inval voor veel van zijn vrienden. We hebben zelf in Kawaala gewoond, plaats van rust toen wij er woonden, studentenhuis bij uitstek toen wij in Nederland waren. De inventarisatie die we hadden gekocht volledig uitgewoond, maar ja wat wil je als er soms 10 man slaapt in een huisje van 5 bij 5 meter.
Daar kan je je geen voorstelling van maken. Agnes Aagje en Hans de Ruiter, Mariska S Mugalu en Lenneke Nsereko Meulenkamp en Bonnie Nsereko Ronald, allemaal met hun eigen projecten en stichtingen in Uganda, weten hoe het is, verder kan je dit niet uitleggen. Het is ook goed. Wijsheid komt met de jaren. Toen wij de eerste keren hoorden dat kinderen na het afronden van het voortgezet onderwijs weer teruggebracht werden naar familieleden en meestal eindigden in Kampala waren we flink teleurgesteld over dit onrecht, nu weten we dat het ook goed is dat deze kinderen op eigen benen komen te staan en hebben we alleen nog een mening over de abrubtheid en de begeleiding en kunnen we hier gelukkig af en toe een steentje aan bijdragen. Dus ook bij deze jongen. Weer zo'n eeuwige glimlach. Voor de Oeganda liefhebbers wil ik een boek aanraden. De titel is "Al lachen de tanden, het hart vergeet niets" Een Oegandees stopt het leed uit het verleden weg en kijkt vooruit met een grote glimlach. Wie weet of je morgen nog leeft, dus vandaag is van belang. 
Dus om een kort verhaal lang te maken, vandaag hebben we weer zo'n voorbeeld van een jongen met een businessplan. Zoals in de filmindustrie als disclaimer vermeld wordt: iedere gelijkenis met mensen die u kent is volledig willekeurig, we vermijden dan ook namen om geen jongens in discrediet te brengen en ik wil zeker geen jongens belachelijk maken maar het is een leuk voorbeeld van wat je hier meemaakt.

Please tell your story.
Ik wil een zaakje beginnen en zoals gevraagd heb ik onderzoek gedaan. Ik heb ervaring in zaken want ook tijdens mijn verblijf op het weeshuis heb ik jarenlang spulletjes verkocht. Nu wil ik de groothandel in maar omdat dat wellicht te hoog gegrepen is heb ik een ander plan en wil ik dit en dat gaan verkopen in een winkeltje op die locatie.

Zo zeg, dat klinkt goed. Jolan en ik kijken elkaar aan, hier is over nagedacht. Het businessplan is opnieuw een idee waar we van opkijken, weer iets anders met potentieel. Nou laat maar zien dan dat businessplan.

Een A4tje wordt overhandigd met een 10tal getallen en een eindbedrag met 6 nullen. Dit valt mee want 7 nullen hebben we ook meegemaakt. Om de vergelijking te maken, er is circa 1300 euro nodig. Wat sceptisch steek ik in op de eerste grove kaders van de business terwijl Jolan achteruitleunt en we de taakverdeling omzetten zoals we dat altijd doen. Jolan met haar grote hart en liefde voor deze jongens koestert en verzorgt de emoties, ik probeer daar stuntelig op mijn manier ook wat invulling in te geven, vervolgens vertelt Jolan in het gesprek dat als het zakelijk wordt en over geld gaat dat ik het overneem en als ik in mijn groeiende passie doordender en het ene voorbeeld en voorstel na het andere lanceer terwijl de jongens al lang de weg kwijt dreigen te raken dan neemt jolan het weer over en verlaten de jongens moe, vol met vragen en opdrachten en opgelucht de studio van Henry. Ik kan me indenken dat het zo gaat. Zo'n harde grote Rotterdamse man die meestal kritiek heeft op hun plannen en niet zomaar het geld neerlegt, aan de andere kant zijn we ook behoorlijk meegaand als het maar enigzins vruchtdragend blijkt te zijn. Zo hebben we al aardig wat zetjes gegeven en lachend vertellen we de jongens ook nogal eens dat als wij later gepensioneerd in Oeganda wonen, dat ze ons niet moeten vergeten en af en toe een kilootje reist mogen brengen.

In de kaders van deze business van vandaag blijken er nogal wat vragen te zijn maar het valt me op dat veel van mijn vragen gepareerd worden met een antwoord dat ik niet had verwacht. Vergis je niet, ik ga deze gesprekken onbevooroordeeld in maar soms valt me op dat sommige jongens meer hebben gedaan dan ik had verwacht op basis van dat wat anderen in het verleden deden. 
er is dus opnieuw een plan en ik zoek een investeerder. Loop je al warm dan is dat uiteraard al heel bijzonder vanwege mijn commentaar maar er zit wel degelijk potentieel in dit plan. We hebben vandaag het advies gegeven om een partner te zoeken en verteld dat we een uitgewerkte verlies en winstberekening willen zien, het marktonderzoek uitgewerkt willen hebben en de terugbetalingstermijn moet worden bepaald maar aan jullie, toekomstig investeerders, vertel ik alvast dat deze business een slordige 50 euro per maand kan opleveren na drie maanden werk voor het komende jaar.....na aftrek van de terugbetaling van de investering. En laat dat nou net zijn waarvoor 2 jongens een huisje kunnen huren en een maaltijd per dag van kunnen betalen....................................................................Individuele sponsoring is mogelijk, voor meer details graag een verzoek, dat sturen we de details per persoonlijke mail