2012 25 jan - 18 feb

• Blog van de 7e reis van Jolanda en 4e reis van René naar de "parel van Afrika"
• Verslagen bijgehouden op facebook Bulamu

Back to our Roots

25 januari 2012 Back to the future

  Spring is in the air, the birds are singing sweet sounds of silence.Wat heel lang leek verdween in "a wink of an eye". Seconden kunnen uren duren, uren lijken dagen en weken veranderen in jaren als de rust niet over je komt. We hebben de rust kunnen pakken en zie...op dit moment zitten we weer in Istanbul. 2 Uur wachten voordat we kunnen inchecken naar Entebbe. De laatste dagen in Nederland leek het steeds kouder te worden, in Istanbul is het koud, het regent en overdekt, met een zjuutje, de zoetgevooisde klanken van Ella Fitzgerald en veel rust om ons heen, kijken we uit naar de Heat of Gods Love. Altijd aanwezig, niet altijd gepakt, altijd volop voorradig en overflowing van joy. We zijn er klaar voor.

  Vanmorgen op Schiphol was Zijn goedheid al weer volop te zien. Als je in een paar jaar zoveel mag reizen als Jolanda gedaan heeft, dan liggen alle papieren standaard klaar en denk je zonder grenzen de wereld over te kunnen. Daar denkt de douane anders over. Transcontinentaal; hoe lang blijft u? Uw paspoort moet 6 maanden geldig zijn vanaf het moment dat u daar aankomt en uw paspoort verloopt 11 juli (5½ maand). Dus? Overleg, bellen, tongentaal !!! Uiteraard geen probleem, bagage 20 kilo te veel! Dus? Overleg, bellen, tongentaal !!! Uiteindelijk is het goed dat ik vannacht toch nog even de mail van Turkish airlines geprint heb, de geest was goed, nu zitten we lekker met Agnes aan een tafeltje te meimeren over de komende weken, denkend aan Hans die pas over drie weken komt en vanochtend afscheid moest nemen van Agnes, snif, we voelen met je mee Hans, ook voor jou worden het goede weken.

  Consternatie in het vliegtuig, vreemd als iemand achter je tot twee keer toe zijn ogen omhoogrolt en helemaal van de wereld lijkt te zijn, tevens twee doodskisten in het ruim, van eerste generatie Turkse mannen die in hun geboorteplaats begraven willen worden, ach, this is life. Onderwijl genieten wij van een heerlijke vlucht, lekker eten, vlotte turbulentie en zenuwachtige stewardessen. Het zal onze tijd wel duren.

  Wat gaan we de komende weken doen? Genieten!. Plannen om een conferentie te houden op de eilanden in het Victoriameer, met Moses en een team uit België, wellicht naar Rwanda, sloppenwijken, West Oeganda (Hoima) en lekker genieten, Bulamu, hier en daar wat geplande gesprekken en vooral genieten. We zien het wel, alles is goed. De laatste dagen hebben we zo veel liefde van onze achterban mogen ervaren, zoveel goeds mogen horen, dat het goed gaat worden staat al vast, we laten ons verrassen door de omstandigheden.

28 januari

De zaterdag is voorbij gevlogen, de kleur komt weer terug en de jongens van bulamu hebben facebook zero op mn telefoon geinstalleerd dus opa kan online. Huid net niet verbrand, verzengend heet en dus lekker in de rust. Taxi boda en lekkere wandeling met ruben de berg op, zijn laatste uurtjes bulamu. Agnes weer gespot en veel lachen met juliet en de kinderen. Morgen conferentie in de village, kijk er erg naar uit. Sula bulungi

29 januari Rubeb gaat weer naar huis

  Zondagavond, lekker in de rust. Chips Chicken in de magen en alle drie gezellig duf te denken om naar bed te gaan. Natuurlijk is het pas half negen in Nederland, maar hier lopen ze dertig jaar achter en 2 uur voor dus na een volle gezegende dag roept onze klamboe ons om in te stappen.
Vandaag op bezoek geweest in een kerkje in the village een uur vanaf Matugga. Heerlijk genoten van de koelte van de kerk met ruim dertig graden buiten, volop zon en mijn rode bolletje heeft daar op dit moment wel een probleem mee. Gisteren op Bulamu veel zon opgelopen, het heeft hier al een paar weken niet geregend dus het stof stuift weer lekker alle kanten op. Na afloop van de preken van Moses hebben we een leuke tijd gehad met de locals, samen met Rembo heeft Jolanda zondagschool gehouden met de kinderen en daarna apart de mannen en de vrouwen gesproken. Op de terugweg voor de verandering een lege tank, Rembo op de brommer met een voorbijganger naar de eerstvolgende tank, paste er nog net bij met de 10 jerrycans die al op de brommer geplaatst waren.

  Vannacht is Ruben door zijn vrienden op het vliegtuig gezet. Na een paar goede dagen samen gaat hij vandaag zijn familie weer zien in Nederland, overal is een tijd voor.
Voor nu slaap lekker / sulah bulungi en tot morgen

HIV and tears

  Het lijkt altijd zo normaal, in een wereld waar we continu geconfronteerd worden met negatief nieuws. Voor een Hollandse jongen met een wiskundige achtergrond, rationeel, alles verwerkend in feiten en cijfers is Aids een getal, is HIV een getal en daar hangt een populatie aan met een sterftecijfer. Weten dat het bestaat en weten dat er mensen aan doodgaan is een feit, nuchter, berekenbaar. Totdat je er persoonlijk mee geconfronteerd wordt.......wordt vervolgd. Tears...

1 februari In Nederland valt sneeuw

   Yes, de power is back. Gisteren lazen we dat Rotterdam en omstreken getroffen is door vorst, sneeuw en een stroomstoring. Ongelofelijk als je in Oeganda de auto uitbrandt. Na hartverscheurende momenten de afgelopen dagen zijn we weer thuis in Kawaala, in ons huisje en vandaag hebben we na weinig slaap vannacht, een beetje uitgeslapen. Al snel ook hier de normale stroomstoring. Power down gebeurt iedere dag, door een tekort aan landelijke stroom. Met Moses opnieuw naar de garage. Dit is een activiteit die hier vrijwel net zo vaak plaatsvindt als in Nederland een brood halen bij de bakker. Vandaag banden, stuurbekrachtiging, zekeringen en met de wegen hier is er altijd wel wat te doen. Vanmorgen op de boda naar de garage, waar Moses al vroeg de auto heeft gebracht. Daarna naar Kampala om zijn rijbewijs af te halen en naar de foreign office voor wat papperassen. Heet in de auto, feestje voor kakkerlakken die kermis vieren rond onze voeten en blij toe weer thuis te zijn, maar geen gas meer in de gastank dus alle ongemakken van dit land weer gezien, want ook de tankstations hebben geen van alle meer gas in voorraad, daar gaan je plannen voor pasta met groente. Dus straks weer naar Kampala om ons bij Java's te laten voeden.

  Voor het eerst weer rijden in Kampala, even onwennig maar toch ook weer vertrouwd. Links, met de stroom mee, kuilen ontwijkend en goed oppassen voor alles wat zich op minder dan 5 centimeter van de omgeving van de auto beweegt ;-) Donker om 8 uur 's avonds, druk tot midden in de nacht.

  Terug in huis hebben Jamir en Rembo een enorme pan rijst gekookt, met vis in pindasaus. Nadat de grote bergen eten langzaam van de borden verdwijnen, hebben we eerst een gesprek over het wegkoken van de eventuele vliegen of vliegeneitjes in de vis, die hier dagen in de open lucht ligt te drogen, waarna het gesprek zich wijzigt van vliegeneitjes naar liefde en omgang tussen mannen en vrouwen in Uganda en de rest van de wereld. Liefde, lust, opgroeien, voorbehoedsmiddelen, rituelen, cultuur en voorlichting, we lachen wat af en zijn ook heel serieus. Goed om in alle openheid zo'n band opgebouwd te hebben dat zeker ook deze onderwerpen besproken kunnen worden, belangrijk voor de jongens om hier in genade over te praten. Zeker ook over wat beter voor hen is, in een land van HIV en extreem grote gezinnen. Het werd al snel laat.

Sanyu - HIV part II

  Maandagochtend. Na de sessie afgelopen weekend in de village rijden we naar het huisje waar een "tante" 7 kinderen verzorgde. In onze vorige reis hebben we daar hart verscheurende verhalen gehoord over het verleden van de kinderen en de ervaringen en tegenslagen van deze vrouw. Een kleine sponsoring was voldoende om bij haar voor een tijdje eten achter te kunnen laten om de kinderen te verzorgen. Toen de vrouw in de villages kwam bij familieleden vond ze daar vier achtergelaten kinderen uit een gebroken gezin waarvan de moeder was weggevlucht voor de omstandigheden, de vader achterlatend in een hopeloze situatie met deze kinderen. Sanyu is de jongste, een klein levenloos en lusteloos meisje, duidelijk ziek en onder de blaasjes. Chickenpocks, Meazles of Syfillus, het kan van alles zijn, maar ze moet duidelijk onderzocht worden. De twee zusjes en het broertje zien er wat beter uit, de situatie in huis is voedingsloos. Gelukkig hebben we voor deze kinderen een behoorlijke eenmalige sponsoring ontvangen, er zijn nog wel een paar gesprekken nodig om te kijken hoe we dat gaan doen, God only knows, He will give wisdom. We besluiten dat we met het meisje naar een kliniek rijden en daar laten onderzoeken wat er aan de hand is. Na de eerste schrik klampt ze zich aan Jolanda vast. Sanyu, met de westerse naam Elizabeth (hoe is het mogelijk, zelfde naam als Jolanda) laat al snel de onderzoeken van de dokter gelaten toe. Bloedonderzoek, buikscan en wachten op de resultaten. Onderwijl ga ik met Rembo naar een shop en kopen we suiker, maismeel, olie, bonen, zeep en rijst voor de komende dagen. Terug voor de uitslagen. Op de scan zijn geen bijzonderheden te zien, alleen ondervoeding, de bloedtest op malaria, syfillus en waterpokken zijn negatief, dan een lange stilte, vragen over de gezinssituatie en de status van ons en Moses v.w.b. Sanyu, dan een vraag over de ouders en acceptatie van eventuele onderzoeken en na toezeggingen het verlossende woord. How to adjust a negative talk. HIV positief.

  Alsof je een klap in je gezicht krijgt, pijn, tranen, ergernis, gelatenheid, een hummeltje uit miljoenen hier in Oeganda, de eerste confrontatie met de werkelijkheid. Een uur geleden nog zachtjes huilend op mijn schouder, nu een slachtoffer van deze cultuur. HIV. Drie letters met een enorme impact. 4 Kinderen uit eenzelfde gezin, beginning of a trail. Gelukkig zijn er mogelijkheden, gelukkig weten we dat alleen het aanraken van deze kinderen - in Jezus naam - alle ziekten uitdrijft. Ze is genezen, nu de effecten van deze vreselijke ziekte nog weg.

  It's not fair, ook hier moeten kinderen van 3 jaar, overigens alle kinderen, gewoon het leven van een kind leven, geborgen en verzorgd. Het verhaal is begonnen, we zijn in een totaal andere wereld beland, vertellen tegen de tante, plannen van nieuwe onderzoeken, in hoeverre de HIV het kind heeft aangetast en dan naar een speciale HIV kliniek in Kampala, het komt allemaal goed, daar zijn we van overtuigd, maar het komt wel even aan. De verslagenheid zet zich eerst even om in woede en dan in gelatenheid, praten, overwegen, weten dat God goed is, nu kijken we er positief naar, de sponsorende kerk in De Bilt wist al dat het bedrag dat ze overgemaakt hebben nodig was, thuisgekomen nemen we contact op met een zuster uit Nederland die net voordat we weggingen vertelde dat ze nog een kindje wilde sponsoren. Sanyu heeft een sponsor, nu nog een sponsor voor de andere 10 kindjes, ook dat zal automatisch gaan. Voordat we hier vertrekken is de 10 keer 25 euro per maand rond, daar vertrouwen we op.

02-02-2012 House hunting and registration - bouwen aan onze toekomst

  Even heel iets anders, na de heftige gebeurtenissen van de laatste dagen, vandaag afspraken met de advocaat en met een paar makelaars. We hebben een goede tijd gehad in de straat waar we nu leven, maar overal is een tijd voor. Ons huisje ligt naast het huisje van Moses in een straatje in Kawaala, een buitenwijkje van Kampala, inmiddels komen er kinderen vrij van Bulamu, waar nog geen ruimte voor is dus ook Rembo is bij ons in huis getrokken. We willen een ander wijkje in met wat meer ruimte, iets privacy en niet de hele dag gillende kinderen om ons heen, dus op naar de makelaars. Maar eerst opnieuw naar Kampala, naar de advocaat. In september hebben we Gopherit laten registreren in Uganda en vandaag is het zover, Gopherit (U) Ltd, onze eigen Limited company. Amiena, vandaag de volgende stappen formulier nr 7, aanvraag zakelijk account op de bank aanvragen, copien, officiele registraties, nog meer formulieren, POBox, T-nummer aanvragen VAT number aanvragen, alles in zijn rust en waarom? Nog geen idee maar als we in Nederland kunnen bijverdienen voor ons verblijf in Oeganda, moeten we zeker in dit land met honderden kansen kunnen verdienen om hier te verblijven. Het wordt steeds duidelijker, ons leven gaat hier verder, wanneer is in Gods hand, hoe wordt ook door hem ingevuld, we flowen in zijn Grace en dat is lekker. De advocaat vindt dat het allemaal lang duurt, wij vinden het enorm vlot gaan, alle stappen die we nemen gaan gewoon door en de registratie ging vlotjes.

  Vandaag zijn ook de stichtingen opgedragen voor registratie, de advocaat gaat deze week de namen registreren zodat we ook via de stichting legaal aankopen en uitgaven in Oeganda kunnen doen. Stap voor stap hoort ook dit werk erbij. Het is allemaal papier maar ook belangrijk. Vanmiddag dus op huizenjacht en een paar huizen kunnen vinden. We hadden uitgesproken dit vandaag te starten en ook gelijk te besluiten, dus sjezen we wat af door de omgeving van Kampala om uiteindelijk, na een afgebroken bumper op een landweggetje, kilometers zweet, allerlei soorten huizen en omgevingen, een koude douche en een bak koffie, de knoop door te hakken voor Grace Corner 2. Zaterdag betalen en dan is het voor een half jaar ons nieuwe plekje, van Heerlijkheid tot Heerlijkheid.

  We bidden voor helderheid, zegen, genezing en blessing voor morgen, nu, na de zelfgemaakte spaghetti, is het kwart over negen hier, hebben we net van Bryan via skype gehoord dat alles goed gaat en kijken we vooruit naar de medische onderzoeken die morgen met de vier kinderen plaats gaan vinden. Het zal goedkomen. Sulah bulungi, slaap lekker en tot laterzzzz.

03-02-2012 Disappointment, jurisdiction, sadness, tears and joy

  Vandaag was een dag om te vergeten, met toch een aantal minpuntjes. De sleutels van de auto zijn kwijt, smeergeld gevraagd om ze terug te krijgen omdat ze gisteren buiten zijn gebleven en uiteindelijk een uur te laat onderweg. Uiteindelijk aangekomen voor ons kliniek bezoek, na een heftige discussie, de jurisdictie van dit land besproken. Voordat we vertrekken blijkt dat we nog geen officiele toestemming van de nog levende maar gescheiden ouders hebben, dus ondanks voogdijschap van een tante, is dit nog geen legale manier om de kinderen allemaal te laten checken. Dus project gecancelled. Daarna alleen maar tegenslag, dus lopend in een brandend zonnetje, zweet op het lijf en proberend de mooie natuur op ons in te laten werken, de auto voor de zoveelste keer vast in een goot, daarna zonder benzine en een steeds stiller wordende groep, willen we deze dag vergeten, maar de Heer vergeet deze kinderen niet. Geweldig nieuws, vandaag 2 sponsors voor dit project, maakt 4 kinderen van de 11 gesponsord.

08-02-2012 Rainbow in kampala - Schooldonatie Regenboog School Hellevoetsluis

  Vandaag weer de file in en weer een afspraak met de advocaat. Stichting Bulamu en hands of love zijn geclaimd en vastgelegd, betaald voor de registratie, nog een week dus voordat we vertrekken is het rond. Daarna met Uncle Joseph naar een ander deel van Kampala, de markt, waar winkeltjes enorm klein lijken maar verborgen hoekjes hebben zodat ze als een volledige groothandel werken. Het geld van de Regenboog school wordt hier besteed aan schoolmateriaal voor de kinderen. De auto staat in een stoet met 80 taxi's helemaal vast en lopend gaan we naar de winkel. Na exact het regenboogbedrag besteed te hebben staan enkele zakken en dozen met pennen, schriften en ander schoolmateriaal te wachten in de zon. Een drager met een kruiwagen loopt drie keer heen en weer en de auto van Uncle is volledig afgeladen. Reserveband half over de achterbank heen en nu proberen om het geheel door de file heen te werken. Ruben heeft wat geld achtergelaten voor het aankleden van Happy John, dus Jolanda, Happy, Moses en ik begeven ons naar het centrum van Kampala, terwijl Uncle, Suma en Rembo terug gaan naar Bulamu Children's Village. 3 Minuten lopen volgens Moses, en na 10 minuten loopt alles, maar het zweet nog het meest. Wat een verschil met Nederland, waar gepraat wordt over de elfstedentocht. We nemen een boda boda en scheuren verder naar de shopping mall, waar Happy, een paar broeken truien en tshirts koopt en zo gelukkig is met zijn aankopen dat hij een hele nieuwe set aantrekt en zijn huidige kleren laat inpakken. Mijn hemel, Katonde wange, een overhemd een trui en een lange broek, ben ik blij dat ik mn korte broek en tshirt aan heb, krijg het gewoon warm van m. We besluiten nog even terug naar huis te rijden = weer file = waar een koude douche een heerlijke afkoeling verzorgt, terwijl een vacuumwagen zich in ons straatje heeft gewurmd om de septic tank leeg te zuigen. Of ik op mn werk ben, maar nu met 11 toezichthouders en 1 werker, toch 12 man aan het werk.

  In de avondservice zijn we in Bulamu's Children Village waar we direct de microfoon mogen vasthouden en Jolanda haar hart voor deze kinderen kan blootleggen, ben ik ff trots op mijn eega, wie had dat gedacht een paar jaar geleden. Hoe snel kan iemand groeien, die door God gevoed is en zoveel liefde heeft ontvangen dat het blijft overstromen naar dit land en haar mensen. Glowing Love, a Stairway to Heaven.

  Tijdens de service houdt uncle een praatje in het Luganda over de gave gift van de regenboogschool, kinderen uit Nederland die geld gesponsord hebben voor kinderen in Oeganda, daarna wordt een rij gevormd met kinderen die de schriften en schoolspullen krijgen uitgedeeld. Als je weet dat deze kinderen hun hele leven afhankelijk zijn geweest van giften, dan kan je wellicht een beetje indenken hoe het is om een eigen schoolset te krijgen. Om ons heen worden de spulletjes met veel plezier bekeken en de namen ingevuld, hartverwarmend.

  Met Marion, Fernando en Sabrine bespreken we de details voor onze conferentie op de eilanden in het Victoriameer. Vrijdag is het zover, maar er moet nog wel wat gebeuren. Geloof het of niet maar morgen gaan we verhuizen, en er is nog niets besproken of ingepakt. This is Uganda.

  Gisteravond hebben we in Kawempe een bijbelstudie gehouden, net als maandagavond in Moses' huis. Een paar pastors, vrouwen en kinderen die de boodschap van missionariseen opslokken in een duister kamertje met wat brood met margarine, Afrikaanse koffie (melk waar de koffie doorheen gevlogen is) en pinda's. Huiskring als kerk. Dank U Jezus

Bekijk hier de foto's van project schoolspullen van de regenboogschool op facebook

08-02-2012 Rainy nights in Kampala - Buvuma Island Lake Victoria

  Het is gaan regenen, eindelijk, na 2 maanden droogte snakt de stof ernaar om blubber te worden. De bomen, het gras, heel het land riep om water en nu plenst het met bakken uit de lucht.
We zijn terug uit Jinja. De berichtjes waren heel kort omdat het met een telefoon niet mogelijk is om op deze pagina te plaatsen en lastig is om tekst te maken.

  Vrijdag zijn we uit Kampala vertrokken met Moses en Rembo, naarr Matuga waar Marion, Sabrina, Fernando, Kennedy, Ronald, Edgar en Joseph in de gehuurde taxi instapten. Shortcut naar Jinja, over de normale weg anderhalf uur als je geen file hebt, nu drie uur over stoffige binnenwegen bumpend in een afgeladen taxi, waarin ook de bagage van Sabrina, Fernando en Marion, omdat zij na deze trip naar Entebbe reizen, terug naar Belgie en Nederland.

  In Jinja hebben we een boot gehuurd die ons naar de eilanden in het Victoria meer gaat brengen, een boot is een boot maar dat er veel verschillen in uitvoering zitten is voor iedereen wel bekend. Deze boot gebruiken wij om op een meertje een uurtje te vertoeven, hier wordt hij gebruikt om hele families, vee, matoke en rijst naar de eilanden te vervoeren. Met een hoosbakje in het midden en water dat door alle kieren naar binnen sijpelt varen we af. De motor (buitenboord) doet het in eerste instantie niet. Onze oegandese maatjes zitten met verschrikte gezichten in veel te grote reddingsvesten te kijken naar het water, geen van hen kan zwemmen. Als Marion haar billen lekker over de rechterkant van de boot vleit moet Fernando snel de linkerkant belasten om te voorkomen dat we bakzeil halen, al met al een lachwekkende start van een reis van (volgens Moses) een kwartiertje.

  Vergezeld door Pelikanen en witte reigers kabbelen we gemoedelijk over de golfjes van deze geweldige binnenzee, de zon brandend op onze steeds warmer wordende lijfjes. Amina, lekker tripje, als een spido van Volendam naar Marken maar dan anders. Na een uurtje wordt het wel erg warm, 4 kwartier inmiddels en de bootsman vertelt dat het ongeveer drie uur varen is. Met allerlei middelen worden de hoofden bedekt om een zonnesteek te voorkomen en na 2 en een half uur varen waarschuwen we Sabrina maar even dat de wind wel heerlijk is maar haar huid er wat minder aangenaam uit ziet. Bruin is lekker, rood is au. Nu nog niet maar vanavond.

  Als in een sprookje of in een documentaire van National Geographic zien we wat lemen hutjes op een zanderige oever, palmboompjes en een paar native bewoners opdoemen. Livingstone I presume? Als ontdekkingsreizigers die de binnenlanden van Olioperio benaderen glijdt onze boot de kade op. Koeien, geiten, 10 kleine negertjes en strohutjes. Doen wij dit? Is dit eng of supergaaf? Wat een ervaring. Voor diegenen die ooit Settlers of een andere simulatie game gespeeld hebben, dit is een computergame in het echt. Beschaving of derde wereld? Ik kies voor de eerste optie.
We worden door pastor Samuel, die vanuit Jinja een missie heeft op deze eilanden en ons tijdens deze trip vergezelt, geintroduceerd bij het stamhoofd en wandelen gemoedelijk de lava rotsen van het eiland over. Op naar de volgende kinderschare die liedjes voor ons beginnen te zingen terwijl wij een banaantje happend een stukje schaduw zoeken.

  Alles op dit eiland is puur. We eten uitbundig, alles is er te koop in de kleine winkeltjes en om de hoek van ons guesthouse zien we de kringloop en beginnende ruilverkaveling. De pindaboer brengt zijn pinda's in het eerste winkeltje waar ze worden gebrand, lekker, waar ze doorverkocht worden aan het winkeltje ernaast waar iemand ze pelt en mengt met suiker om gesuikerde pinda's te bakken, heerlijk, en zo verloopt het leven in volle harmonie.

  Het is heet, maar er staat een constante heerlijk koele zeebries. We bezoeken het strand, op 10 meter loopafstand van onze kamers, maken kennis met de vissers die net veel vis binnenbrengen, bewonderen een bakbeest van meer dan een meter en wandelen verder over ons Bounty Island, toegesproken in Luganda, Swahili, Engels en wat lokale talen. Iedereen wil de blanken op bezoek, buigingen, op de knieen, lastig om de cultuur te kunnen beoordelen, we genieten slechts van wat er gebeurt en voelen ons als nieuwe aanwinst in het Afrika Museum.

  De kerkdiensten op dit eiland zijn lang. We dansen en zingen mee in de meeslepende, veelvuldig herhaalde woorden. Laten de Heilige Geest zijn werk doen en wachten af wat er komen gaat.
De avond vliegt om. Naast ons guesthouse, een kamer van 2 bij 3 met een anderhalf persoonsbed, een kaarsje en een hangslot ( wat wil je voor anderhalve euro per nacht, meer dan we verwacht hadden, we hadden ons voorbereid op een mat op de vloer van een lemen hutje) is een heus restaurant. Twee tafels tegen elkaar in een planken hutje, waar we voorzien worden van een heerlijke maaltijd met zoete aardappels, gewone aardappels (Irish potatoes) en verse vis. We likken onze vingers er bij af. Wat rijst en groente en volle bergen op de borden van de jongens. Dit gaat zo 2 dagen door, ontbijt met veel gekookte blauw met gele eieren, thee met gember, fruit en volle buiken.

  De eerste nacht draaien Jolanda en ik gezamenlijk een paar keer om en om. Een soortement ingewikkelde paringsdans, in mijn slaap tikt ze op mijn schouder, ik draai met haar mee en zo passen we toch in het bed zonder er uit te vallen. Moe genoeg om heerlijk te slapen.
Disappointment de volgende dag. Er is een crusade geregeld, een samenkomst van de bewoners van het eiland, waarop Moses en Fernando de genade gaan preken. Niets is echter minder waar. De plaatselijke pastors hebben voor dit drie dagen durende evenement meerdere andere pastors uitgenodigd en nu komt het grootste probleem; cultuur. De blanken hebben voor behoorlijk wat opschudding gezorgd. Vrijheid van handelen, geen (onbekend) gezag voor omgangsvormen tussen mannen, vrouwen en kinderen, blote armen en benen en het belangrijkste, de pastors lopen niet strak in het pak. Status is hier heel belangrijk en we zijn de eerste missie blanken die willen gaan preken terwijl we er in hun ogen uitzien als een stelletje wildebeesten die nooit een goede boodschap kunnen gaan brengen.

  De eilandraad komt bij elkaar en Fernando, Samuel en Moses moeten veel uitleggen en bepraten. Freedom. Moses en Fernando worden uiteindelijk geaccepteerd en in een inmiddels bomvolle kerk steekt Fernando een preek van een uur af over liefde en acceptatie. Children of God.
Na de preek hebben we de gave mogelijkheid om alle mensen te zegenen en daarmee zelf dik gezegend te worden. Genezing, liefde en blijdschap, dit maakt alles goed.

  Verder gebeurt er nog wel het een en ander op het eiland, echter in details is het interessanter om te vertellen dat we eigenlijk niet meer tijd krijgen in de conferentie maar dat een pastor van het aanliggende eiland ons dolgraag in zijn kerk wil laten spreken. Zondagochtend varen we dus een half uurtje lang naar de overkant waar we echt welkom zijn. Een gave dienst, een uitnodiging voor later en veel zegen. Na drie uur varen op een roerig meer zetten we weer voet aan wal in Jinja. We bezoeken het huis en de kerk van Samuel en rusten daarna lekker uit in het guesthouse in Jinja. Douche, goed bed, lekker eten in Flavours en local food voor de jongens. Nu zijn we weer terug in Kawala. De regen is inmiddels gestopt. De paar woorden die ik wilde schrijven zijn overgegaan in een paar bladzijden. Jolan voelt zich niet lekker, haar oog is opgezet, al een paar dagen ontstoken dus neem haar op in jullie gebed. We geloven dat ze genezen is, laat het ook zichtbaar zijn nu. Ik ga jullie weer even verlaten, we hebben nog anderhalve week, lijkt lang maar hij is volledig volgepland. We willen niet naar huis dus laat het lang duren. Tot ziens vrienden en Happy Valentine

       Bekijk hier de foto's van onze reis naar Buvuma Island op facebook

16-02-2012 What is love, if it only breaks your heart

  Soms is liefde geven, vanuit een overstromend hart, gemakkelijk, soms teleurstellend. We delen het leven, gedeeld door liefde. De eerste keren dat we in Oeganda waren, dachten we iets te brengen, maar werden we volop gevuld door liefde. Na vele keren terugkeren zijn we steeds meer hersteld in onze gebreken en mogen we delen uit Zijn volkomen hart. Liefde geven zonder er iets voor terug te hoeven krijgen. Soms komen onze gedachten terug en gaan we verlangen naar iets dat we al lang hebben ontvangen, maar niet meer willen zien of niet meer herkennen.
Op de eilanden werden onze emoties aangevallen, dachten we God's liefde te kunnen uitdelen in de kerk, maar werden we door Hem geleid om Zijn liefde te delen in fellowship bij de kleine huisjes in the Village.

  In ons kleine huisje mogen we Zijn liefde delen met langskomende gasten. In het huisje van Beatrix en op Bulamu's Children village mogen we Zijn liefde delen met de kindjes waarvoor liefde niet in het woordenboek voorkwam. Wat zijn wij dan om te hunkeren naar liefde, die we al lang kennen en alle jaren voor het oprapen hebben gehad. We zijn geliefd, door Hem, en dat mag ons alle dagen vullen in abundancy.

     Gisteren zijn we naar een klein dorpje in Wakiso geweest. Het projectje dat de vrouwenkring van de Hervormde kerk van Pernis heeft opgepakt, na het gesprek van Moses bij Ma in Pernis. We hebben gezien hoe de donatie van 200 euro heeft geleid tot het fundament van een toilet. Voor ons is een toilet iets normaals, dat bij de aanleg van een huis gewoon wordt meegenomen. De oude vrouw in the village is bezig met de bouw van een huis voor haar oude dag. We zijn in de schamele huidige woning, ver weg van de dorpskern, geweest en hebben de erbarmelijke omstandigheden daar gezien, daarna zijn we met deze lieve tante naar het dorp gereden waar de muren van een huis met een winkeltje door haar werden getoond. Vervolgens liet ze ons het fundament van het toilet zien. Wat schijnbaar een plaat beton in de grond is, blijkt een uitgegraven put van 16 voet diep te zijn, die noodzakelijk is voor de aanleg van een gebouw. Als er geen toilet is en het huis al gebouwd is, heeft de overheid van Oeganda de mogelijkheid om het huis weer af te breken ??!! Nu alleen de muren van het toilet nog en een paar duizend euro om het huis af te bouwen en haar oude dag in het dorp is gegarandeerd, inclusief het voortbestaan van haar gezin en familie. Hervormde Kerk Pernis, bedankt. Zo veel liefde voor jullie donaties, hartverwarmend.
Vandaag gaan we naar Isaiah, opgenomen in het Hands of Love sponsorprogramma en onderdeel van het Nanny Care babymelk project. Samen met Jamiru gaan we weer nieuwe melk brengen en ook daar Gods liefde laten zien. Overstromend, altijd aanwezig en nooit minder wordend. Dank U Jezus.

  Nog een getuigenis, Jolanda voelde zich 2 dagen geleden niet lekker, draaierig, misselijk en vol hoofdpijn. Na een check op Malaria bleek deze aangetoond. Een kuur van drie dagen en gisteren een enorme dip, toen we opnieuw bij de advocaat zaten voor de afronding van de registratie van Stichting Bulamu en Hands of Love. Toch maar even besloten naar het ziekenhuis te gaan. Bloedtesten, analyses, gesprekken. Na de totale gifdosis te hebben geevalueerd die ze 's ochtends heeft geslikt zonder ontbijt, blijkt dit de reden te kunnen zijn. Suiker tekort. Gelukkig trekt het een beetje weg en kunnen we de dag voortzetten. De belangrijkste constatering na alle gebeden die we via facebook en de telefoon aangereikt krijgen; Geen malaria meer aangetoond. We maken de kuur af omdat dat nu eenmaal moet maar genezing is al aanwezig Amina.

  Nou luitjes, dat was het weer even, blijf in de liefde, dan doe ik het ook. Love is everlasting, up to us to catch it. Greetings from sunny, bugfull Kawala. See you with Love.

17-02-2012

  One egg a day keeps the dokter away. Zoals wij al beginnen te wennen aan afrikaans local food, begint de buurt langzaam te wennen aan muzungu food. 's avonds staan er steeds meer proevers om ons kleine keukentje zich te verbazen over de pasta's en de sauzen. Pippin is onze vaste gast aan tafel. 3 jaar oud en met de dag zien we zijn kleine buikje groeien. Mixed cultures - feels good.

This is it. De laatste dagen is er niets meer gedeeld. Daar moet je het dan maar mee doen.

In nederland worden de projecten voortgezet. Zie facebook voor Makerere en Beth Elisjah statussen. Tot November