Administratie

  Bij Rhene wacht me een verrassing. Ik krijg een eigen bureau in haar kantoor. Zo maak je snel promotie. Op het bureau liggen stapels dossiers van de kinderen met daaronder de rapporten en Kiem haalt als eerste het rapport van Jane uit de stapel en het dossier dat ze van haar opgemaakt heeft, na een urenlange praatsessie. Wat we al wisten, staat hier ook opgetekend na het gesprek met Jane. Je wilt niet weten wat dit meisjes meegemaakt heeft. Het verhaal van Assepoester is waarschijnlijk in Uganda geboren. Gelukkig was er nog sprake van een familielid, een oom, die haar beschermd heeft en uiteindelijk in Bulamu heeft gebracht maar gelukkig weten we half nog niet wat er allemaal achter gesloten deuren gaande is. Dit dossier verklaart ook waarom Jane meer naar mij en Bryan lijkt te trekken dan naar Jolanda, ze heeft hele nare ervaringen met vrouwen. We bekijken haar rapportcijfers en vervolgens vraagt Kiem me om bij alle stapels dossiers de juiste schooluitdraai op te zoeken, te filen en vervolgens met de volgende stapel door te gaan. Leuk, ik zeg haar dat dit werk normaal door onze secretaresse wordt uitgevoerd en dat ik nu ineens met dit werk hier bezig ben terwijl ik op vakantie ben. Ik vraag haar wat het oplevert maar ik geloof dat ze denkt dat ik serieus ben in mijn opmerkingen. Daar heb ik wel vaker last van. Eerst maar eens een systeem in deze Uganda filing aanbrengen. Dossiers op alfabetische volgorde, rapporten ordenen en als de stapel op is de overgebleven rapporten eronden (geen dossiers van aanwezig). Dubbele dossiers aan haar geven, vragen waarom sommige kinderen volgens het dossier in een bepaalde klas zitten en volgens het rapport in een andere, kortom, leuk werk en ik ben blij hier ook nog een steentje in de aanleg van de eerste dossiers bij te kunnen dragen. Gelijk maar goed, dat scheelt later een hoop uitzoekwerk.

  Als ik terug kom is het bijna tijd om naar Mozes te gaan en de vertraging komt goed uit. Op het moment dat we Ivan, onze gids, hebben gevonden komen Corine en Judith net met Eddie aanrijden. Later blijkt dat Mozes ervoor gebeden heeft dat wij niet naar zijn huis met de taxi hoeven te komen en zoals we zien, komt dat weer uit. Eddie is de beroerdste niet en na net 2.5 uur te hebben gereden om Corina en Judith van Kampala naar Bulamu te brengen, gaat hij nu weer anderhalf uur terug om ons in Kampala te brengen, om om 7 uur weer anderhalf uur terug te rijden naar Bulamu (waarbij hij onderweg bij het Guesthouse mij en Bryan vast afzet) en daarna weer anderhalf uur terug rijdt om Corina en Judith terug te brengen naar Kampala. Gelukkig stoppen ze van deze rit onderweg om ons op ons terras op te zoeken en wordt er nog een uurtje lekker gegeit en kunnen we Eddie, maar ook de diverse meisjes aan ons tafeltje, voorzien van heerlijke chicken and chips, die hier perfect klaargemaakt worden. We  lachen nog behoorlijk na, waarna corina en judith Walter weer op gaan zoeken, die vandaag ziek thuis is gebleven. Zelfs in Afrika word je aangevallen.