24 Augustus
Dinsdag 24 augustus 2010. Een nieuwe dag en pas vier dagen onderweg, het lijkt al eeuwen. Vanmorgen wat tijd genomen om toch maar een verhaal op papier te gaan zetten, Ik moet de emoties en gebeurtenissen van me af schrijven om het opnieuw te beleven en om het later na te kunnen lezen. We zijn met een groepje en toch met allemaal individuen. We hebben elkaar nodig en kunnen zonder elkaar. De liefde van God bindt ons en nergens is het me zo duidelijk geweest als hier, dat we als ledematen onder het hoofd fungeren en acteren en daarmee één perfect lichaam vormen. Eén van de aanwezigen gaat morgen weg en dat valt haar zwaar. Ze zit wat verdrietig op de bank en verwacht uitspraken en richting van God voor de rest van haar leven. Ze krijgt niks binnen en de hoop is groot om nu reeds richting te krijgen. Eigenlijk zou ze wel willen blijven maar de keuze is altijd moeilijk. Bij Ester is Kiem aangeschoven. Samen praten ze wat Lugabe en terwijl ik mijn koffie sta klaar te maken vraagt Kiem of ik haar wil helpen met het filen van de dossiers van de kinderen. Dit is blijkbaar een indirecte hint naar het feit dat ze de dossiers van onze sponsorkinderen wil laten zien en we spreken af dat we dat na de lunch gaan doen. Inmiddels heeft Ester heerlijke rijst met kip en bonen klaargemaakt en omdat veel van de kinderen in het dorp last hebben van de red-eye disease (een besmettelijke aandoening waar je behoorlijk rode, tranende ogen en flinke koorts van oploopt, hebben we onze kinderen de hele dag om ons heen en kunnen we ze bijvoeren. Rembo is nog op school, Happy zit Simon, met een mond vol kip,. Engels te leren en Jane is op een matje naast de bank in slaap gevallen. Schijnbaar doelloos loop ik richting het meidenhuis, waar ik tegenover en stuk of 20 lachende jonge kinderen aan mijn koffie begin totdat er een meisje uit het huis me ophaalt om met Florence te praten. Opnieuw gebroken beschadiging. Nu, en ook later vandaag, moet ik met Jolan denken aan het gebed en de zegen die we gehad hebben van onze pretty pastor, net voordat we naar dit schitterende land vertrokken. René, Reus, God zal je in Oeganda laten zien waar hij je voor wil gebruiken. Ik denk dat Michel daarmee het gemakkelijkst er van af kwam. Het is nogal een lijstje waar ik in gebruikt word. Daar loop je dan als getallenmens, beta-student en non-emotionalist. Sociaal werker in de dop, je laten leiden door wat God je ingeeft. Dank U Jezus dat u me begeleidt en me de juiste woorden in de mond geeft. Wat een moeite heeft deze vrouw. Het wordt al snel een smeekbede en natuurlijk gaat het om geld omdat Florence gezien heeft wat er bij Ester gebeurd is…. Maar onderliggend ligt er opnieuw één brok beklag en veroordeling. Daar gaan we dan. Ondersteunen, zit je weer bij een wildvreemde Ugandese vrouw op de slaapkamer met een arm om haar heen, de liefde van Jezus uit te dragen en komen daar weer bij een wildvreemde de waterlanders als rivieren van leven voorbrengend water uit de ogen. Gelukkig zijn Jolan en ik beide op hetzelfde niveau aan het werk want vroeger had dit echt niet gekund. Het is opzienbarend wat er op deze momenten gebeurt. De uitspraken die je doet, de Geest die je krijgt en de spreuk die ik van Jolanda krijg als ik met haar praat over wat er gaande is. Ik schrijf de spreuk uit de King James op een stukje papier en krabbel er nog wat liefde bij en loop ermee terug naar Florence, die nog altijd op haar kamer zit na te denken over het gesprek. Ik heb haar duidelijk gemaakt dat het zorgen voor 47 meisjes in een meidenhuis, terwijl je er eigenlijk zelf nog onderdeel van zou moeten zijn, een echte uitdaging is en zonder God een onmogelijke zaak. Vervolgens de glimlach weer teruggetoverd met de liefde van Jezus maar deze spreuk op papier doet haar smelten en ze drukt het velletje papier tegen haar borst terwijl ik het meidenhuis weer verlaat met als laatste opmerking dat ik wil dat ze de liefde ervaart, in haar leven overbrengt aan de meisjes en met name aan Jane die het zo hard nodig heeft. Het zaadje is geplant.
Nu in de rust, naar de volgende uitdaging. Als ik net met het volgende bakje koffie (dank je Ester) bij een paar jongens naar een net aangelegd vuurtje om de troep te verbranden ga zitten kijken (ongelooflijk dat wij onze jongens verbieden een vuurtje te stoken terwijl hier 4 tot 12 jarigen de vuilverbranding van het dorp zelfstandig uitvoeren), komt Jolan me halen voor gebed voor de bezoeker die morgen weggaat. Volgende uitdaging – en ik moet zeggen, waar ben je nog bang voor, als je met je bijbel op schoot en 10 kindjes om je heen naar een brandende braamstruik zit te kijken. Ik stel Jolan gerust dat het allemaal goed gaat komen, sla psalm 63 open, sla Jesaja 43 open en ben klaar voor wat voor ons ligt. Na een geweldige oppepper laten we ons geliefde medemens nog in de spiegel kijken naar het evenbeeld van Jezus om haar alle sterkte mee te geven naar de toekomst. God zal haar leiden op zijn wegen.