Blog
Mei 2010 30-04 / 09-05 2010
- Blog van de tweede reis van Jolanda naar de "parel van Afrika"
Opnieuw met TRIN naar Oeganda
Na de eerste reis in december 2009 heeft het Afrika virus Jolanda besmet en is het onvermijdelijk om terug te gaan. TRIN heeft een nieuwe reis voorbereid en opnieuw schrijft Jolanda daar voor in.
Hieronder volgt het reisverslag van TRIN
Update Zondag 2 Mei
Inmiddels zijn er alweer 2 volle dagen voorbij hier in het warme Oeganda. Er is alweer veel gebeurd, veel gelachen en we hebben veel gezien in een korte tijd.
De reis is goed verlopen op een klein beetje turbulentie na. Iedereen is veilig en gezond aangekomen. Met de koffers ging het helaas wat minder goed. We hebben lang gewacht bij de bagage band, maar helaas kwamen ze niet voorbij. Na bergen papierwerk en lang wachten zijn we met onverrichte zaken het vliegveld uitgelopen. Het is toch altijd vervelend als je bagage niet aankomt.
Buiten wachtte ons een warm welkom. Letterlijk en figuurlijk. Warm omdat de temperatuur nog een aangename 25 graden was en daarnaast warm, omdat we werden bestormd door zo’n 20 kinderen van het kinderdorp die met alle plezier de tassen en koffers van ons overnamen en ons met knuffels overweldigden. Na een leuke busreis van anderhalf uur kwamen we bij ons guest house. Onderweg werd er veel gezongen, gelachen, geklapt en werden er veel knuffels uitgedeeld. Die nacht hebben we goed geslapen waarna we ons klaar maakten om onze eerste stappen in Kampala te zetten. Omdat van een van de deelnemers de koffer met haar persoonlijke eigendommen nog niet aangekomen was, zijn we eerst naar een groot en luxe winkelcentrum gereden om de eerste benodigdheden voor haar te halen. Daar vandaan zijn we naar kinderdorp gereden waar we net zo’n warm onthaal hebben gekregen als de avond ervoor… alleen waren er nu 10 keer zoveel kinderen. Een paar uur lang hebben we knuffels uitgedeeld en knuffels ontvangen. Joseph Lubega, de vader van alle kids, was ook jarig deze dag. Met 200 kinderen geeft dat natuurlijk een gigantisch feest. Een deel van de crew van de KLM waar we mee vlogen was ook aanwezig. Ze hadden taarten gekocht voor Joseph en alle kinderen. Dit werd natuurlijk met luid gejuich ontvangen en lekker opgegeten. Alle deelnemers van de reis kregen ook nog even de gelegenheid zich voor te stellen voor alle kinderen. s Avonds was er voor ons een waar feestmaal bereid op het kinderdorp. We voelden ons ontzettend welkom en tegelijk wel erg verwend.
Zondag zijn we nog een beetje bijgekomen van de hele reis en hebben we rustig aan opgestart. We kwamen tijdens de zondagsdienst aan op het kinderdorp. Wat indrukwekkend om de kinderen in volle aanbidding te zien, zo gepassioneerd en zo uit het diepst van hun hart. Na de lunch had Henry, een van de kinderen, al zijn kunst uitgestald voor ons. Hij zit op de kunstacademie en verdient door de verkoop van o.a. zijn schilderijen, doeken, tassen, mandjes en sierraden zijn schoolgeld bij elkaar. De rest van de dag hebben we op het dorp doorgebracht met de kinderen. Lekker met ze spelen, praten en lol hebben.
Update Woensdag 5 Mei
Inmiddels zijn we weer een aantal dagen verder en zijn alle koffers weer herenigd met de rechtmatige eigenaren. De tijd vliegt hier voorbij en iedereen heeft het enorm naar z’n zin. Er wordt een hoop gelachen met elkaar en we genieten van elk moment.
Maandag zijn we de hele dag op het kinderdorp geweest. We hebben lekker veel tijd met de kinderen door kunnen brengen. De kinderen die op de basisschool zitten waren naar school, waardoor we onze handen (letterlijk) vrij hadden voor de wat ouderen. We hebben leuke gesprekken gehad.
Dinsdagochtend zijn we naar het National Theather gereden van Kampala. De verwachting was dat er wel een voorstelling van een Oegandese dans zou zijn. Helaas bleek dit alleen ’s avonds te zijn… Gelukkig was er nog wel een leuk pleintje met toeristenwinkeltjes waar snel alle souvenirs ingeslagen werden, alvorens we terugkeerden naar het kinderdorp. Ook nu waren de kinderen van de basisschool afwezig. Dit gaf weer de mogelijkheid om wat meer tijd te besteden aan de allerjongsten met leuke dansjes en knutseltjes en aan de ouderen met een potje volleybal. Er werd behoorlijk fanatiek gespeeld en het niveau lag beduidend hoger dan het gemiddelde vakantie-potje! De jongens houden van sporten en gaan er serieus mee om.
De volgende dag stond een korte outreach naar het ziekenhuis op de planning. We zouden een aantal patiënten gaan bezoeken die geen mogelijkheid hadden hun behandeling te betalen. Vanuit onze outreach-pot zouden we deze behandelingen gaan vergoeden. We hadden afgesproken met een pastor die daar al jaren actief is, hij zou ons ophalen bij het guest house. Na letterlijk uren gewacht te hebben kwam deze eindelijk opdagen. Helaas had hij de mededeling dat het niet door kon gaan. De afdeling van het ziekenhuis wat we zouden bezoeken had toestemming gegeven. Alleen moest er nu op eens toestemming komen van hogerhand. Dit ging niet meer lukken deze reis, dus moesten we afzien van deze outreach. Wel konden we nog de behandeling van 1 persoon vergoeden. De dochter, Faith, van iemand uit de kerk van de pastor, was van top tot teen verbrand. De ouders hadden helaas niet de financiën om de behandeling te kunnen betalen… Zo’n patiënt wordt dan echt aan z’n lot overgelaten. Gelukkig konden we de behandeling vergoeden en Fatih weer een kans op een redelijk normaal leven gunnen. Wat is het bijzonder om in staat te zijn uit te delen vanuit onze Nederlandse overvloed. Maar wat is het tegelijker tijd moeilijk om te zien hoeveel meer mensen onze hulp nog nodig hebben.
’s Middags zijn we samen met Joseph Lubega naar Old Kampala gegaan. Het oude gedeelte van de stad waar je weinig toeristen aan zult treffen. Hier hebben we beddengoed voor de kinderen ingeslagen. Vrolijke kleurtjes en bloemetjes voerden de boventoon. De kinderen kunnen straks lekker slapen op een mooi opgemaakt bed! Een van de deelnemers heeft ook een nieuwe dvd/cd speler vergoed. Degene die ze op het land hadden viel van ellende uit elkaar en kon soms een cd afspelen. Daar was dan ook alles mee gezegd. De kinderen kunnen nu in de samenkomstplaats weer lekker naar hun muziek luisteren en hun dans-moves verbeteren!
Update Vrijdag 7 Mei
Het was erg interessant om een kijkje te kunnen nemen in het leven van een Oegandese student! Die middag zijn we weer naar Bulamu gereden om daar de rest van de dag bij de kinderen door te brengen. De specialiteit van deze dag: waterballonnengevecht! Wat een lol om een paar honderd ballonnen te vullen, het duurde erg lang! Het gevecht daarentegen, wat we enigszins nog binnen bepaalde regels probeerden te houden, duurde zo’n 5 seconden. Complete chaos! Wat een lol hadden de kinderen!
Vrijdag zijn werden we door een bus vol kids van Bulamu opgehaald bij het guest house. Vandaag stond de outreach op de agenda. Na een tijd te hebben genomen om met elkaar te bidden zijn we op weg gegaan naar de kerk waar we mee samenwerken. Daar aangekomen zijn de zout, suiker en zeep gekocht die we nodig hadden voor de outreach. Deze werden op Oegandese wijze, in de bus, op compleet onlogische manier ingepakt in kleinere zakjes. Wij Nederlanders willen graag structuur zien… dat was ver te zoeken. Bij de sloppenwijk aangekomen zijn we met de oudere kinderen van Bulamu, bepakt met de zakjes, de wijk ingedoken. Smalle straatjes, mensen met gaten in hun kleding, vreemde geuren, maar een hartelijk welkom door de bevolking. Wat heerlijk om daar rond te mogen lopen namens God en de mensen te mogen zegen, zowel lichamelijk door ons cadeautje, als geestelijk met het eeuwige leven! We hebben met veel mensen mogen bidden, velen zijn tot geloof gekomen, vele anderen hebben hun relatie met God weer nieuw leven ingeblazen en anderen waren diep geraakt dat we daar als blanken voor hun waren. Het was een korte maar zeer intensieve outreach. Al die nieuwe indrukken kunnen flink wat energie kosten. Aan het einde van de dag had iedereen het wel een beetje gehad. Gelukkig stond er vandaag in het guest house een verassing op het menu: Hutspot! We waren allemaal blij verrast!