• Blog van de derde reis van Jolanda en de eerste reis van René naar de "parel van Afrika"
• Reisgenoten: Jolanda, René, Bryan, Judith, Christine, Sabine

Op Bulamu staat een boom

  Zelfs nu ik deze zin op papier zet schieten de tranen me in de ogen.

  Net voor ons vertrek naar Oeganda heb ik de blogs van Jurjen gelezen. Net terug uit Oeganda, of zelfs tijdens zijn aanwezigheid, schreef hij zijn gevoelens op een zodanige manier uit dat je tijdens het lezen onderdeel van zijn aanwezigheid werd … hoeveel echter is het dan om zelf de boom te zien, zelf de spirit te voelen, de Heilige Geest te ontvangen en 560 zwarte armpjes om je heen te voelen en aan je te voelen plukken. Ik houd het niet droog.
Als je wilt huilen, doe het dan hier…als je wilt geloven, doe het dan hier…als je leven wilt ervaren…dan kan dat alleen hier.

De Reis

  Na een slopende nachtvlucht, die overigens vlekkeloos verliep, komen we aan op Entebbe airport. 17 uur geleden stapten we in de auto naar Schiphol, lekker gegeten, al wat voorgekletst met Judith en een uur vertraagd naar Istanbul, waar Walter en Corine ons al ongerust staan op te wachten. Op tijd in het vliegtuig met Turkish Air naar Afrika. Slippertjes, tandenborstelsetje, eten, koffie, drinken…de helft van de nacht wordt je bezig gehouden met maagvulling. Om half zeven plaatselijke tijd komen we aan op Entebbe airport. Soldaten, geweren en gemoedelijkheid. Afrika, here we are.

  Na de immigratiecheck gooien we 40 euro pp in de la van de beambte en halen we de koffers waarna we eindelijk het contact met ons gastgezin voor de komende week kunnen ontmoeten. Joseph Lubega, papa van Bulamu, heeft Eddy, de vaste TRIN chauffeur, gecharterd en is met een hele bus vol kinderen naar Entebbe airport komen rijden om ons op te halen. Een knuffelende zwarte massa strekt zich uit over de parkeerplaats van het vliegveld. Wat een warm Afrikaans welkom. Tussen deze knuffelmassa bevinden zich ook onze vier sponsorkinderen. Rembo, Happy John, Simon en Jane, maar om eerlijk te zijn zie ik al snel geen verschil meer tussen de kort geschoren afrikaanse hoofdjes en wil ik niet in de valkuil lopen waar Jolan me voor gewaarschuwd heeft. Tijdens hun eerste reis kwamen alle kinderen zich voorstellen en werden er een paar onthouden aan de shirtjes die ze droegen. Als je dan een dag later hetzelfde kind in een ander shirt ziet, zie dan nog maar eens het juiste kind eruit te pikken. Het is ook geen noodzaak. In een anderhalf uur lange busrit naar Kampala komen we in nauw contact met hen en wijkt Rembo geen centimeter meer van mijn zij. Wat een gave rit en wat een waanzinnige indrukken doe je als Muzungo (blanke) op in een rit door deze schijnbare chaos. Eén grote mierenhoop. Terwijl we langzaam in de file vorderen en onderweg voor 20 dollar water inslaan – kunnen we met drie dozen flesjes even mee vooruit – worden we als bezienswaardigheid overal aangegaapt. Als een aap in een busje wil iedereen aan je zitten en zie je overal rijen witte tanden in big smiles naar je kijken. Wat een vriendelijkheid.

Bulamu Children's Village

  De aankomst in Bulamu, na een enerverend laatste bospad met meer kuilen dan weg, is onbeschrijflijk. Dat moet echt iedereen voor zichzelf ervaren. Als Gods discipelen arriveren we hier in een hemelse wolk die door de kinderen omarmd wordt. Wat een liefde stralen deze kinderen uit naar ons, vreemdelingen, die bezweet en doodmoe op een onbekende bestemming aankomen. We worden omarmd, opgenomen, gehugd, geliefd en iedereen wil ons Bulamu laten zien. Als je later om je heen kijkt zie je overal groepjes kinderen lopen met een bezoeker in hun midden en allen genieten ervan.

  Bulamu is gegroeid. Dat weet ik uit de verhalen van Jolanda, dat zie ik uit het plaatje dat ik voor me heb ten opzichte van de foto’s die ik de afgelopen jaren heb gezien. We staan temidden bij de mango boom en kijken rond in deze oase van rust, waargebouwen het straatbeeld beginnen te bepalen. Toch is de opbouw in groen en bruin landschapsafhankelijk gehouden. Deze tuin van Eden zal niet ver van het paradijs afliggen. Mango’s Blueberries, Tomaten, Matoke, Bananen, Jack Fruit, een moestuin, Ibissen, alles is hier aanwezig. Wat een luxe.

  Moe, 24 uur geen slaap. Ontvangst bij Ester. Midden in Bulamu village ligt een huis en daar woont Ester. Een geweldige gezellige negerin met een groot hart. De mama van dit huis voor de kleine jongens. Naast het meidenhuis en de huizen voor de oudere jongens, zwaait zij hier de scepter en op een andere manier dan de overige huizen. Ester houdt van gezelligheid en dat is de reden dat hier het ontmoetingscentrum voor de bezoekers is gegroeid. Hier ontmoeten we Sabine weer, bekend van Jolanda’s eerste reis en inmiddels al weer 4 weken op Bulamu. Tevens ontmoeten we hier Christine, een Belgische vrouw die ook haar toekomst heeft gevonden in Bulamu. Hier vinden we even rust om onze gedachten op orde te krijgen, hier vinden we huislijkheid en hier vinden we – een bakje koffie. Ester omringt ons met liefde en terwijl wij de ervaringen in ons laten zakken en de vermoeidheid over ons heen komt zorgt zij voor een maaltijd en rust. Dat eindigt erin dat uiteindelijk Walter en Corine bij haar op bed liggen, Bryan de bank heeft ingepikt en ik de fauteuil bekwijl en niet meer weet wat er allemaal om ons heen gebeurt.

  Deze eerste dag laten we de indrukken op ons inwerken. ’s Avonds ervaren we onze eerste dienst . Uiteraard moeten we naar voren komen en krijgen we de kans om ons voor te stellen en onze ziel en doelen bloot te geven aan de aanwezigen. Haleluja Amen. Joseph is zo vol passie – hij geniet hiervan en logisch want het is een geweldig feestje. We  worden om een uur of negen door Joseph, samen met Christine, Sabine en alle sponsor kids, terug gebracht naar ons guesthouse. Bier. Tijd om na te praten. Bryan heeft honger dus er moet ook kip met patat komen. Donker op het terras en vier keer achter elkaar valt de stroom uit. Het restaurant (bar) bij ons guesthouse heeft de functie van TV ruimte en met vier grote speakers wordt tussen de stroomstoringen door harde muziek afgespeeld, dus de stroomstoringen zorgen voor praatmomenten. We genieten lekker na. Met 5 drankjes en een bord kip met patat zijn we bijna drie euro kwijt maar wel 10.000 shillingen. Het zal nog lastig worden om hier de valuta terug te rekenen.

  Dat blijkt ook een dag later. Het is zondag dus … kerk. Van 8 tot 12. In de brandende zon, die gezapig over de kerkruimte heen draait totdat mijn nek de priemende zonnestralen niet meer aankan. Bryan, alom aangegaapt vanwege het feit dat hij 15 is en de grootste van het hele dorp, heeft de mango boom opgezocht en langzaam vinden we zo allemaal onze eigen meditatieplekjes. Ik heb de mijne al gevonden aan de rand van het meer, maar zie daar maar eens alleen te komen, met al die handjes om je heen. Na vier stappen heb je contact en er zijn altijd lieve knuistjes die in je warmte willen koesteren en willen genieten van een “vader voor een paar dagen” We gaan niet verder dan de varkensstal waar ik een ervaring heb die ik niet vaker wil hebben. 45 varkens, dertien biggetjes, in 4 hokken die aan restauratie toe zijn (gelukkig komt Joseph hier later zelf op terug – hij kent de tekortkomingen als geen ander) De varkens hebben honger en dat laten ze horen. De ukken om me heen prikken met een tak naar de varkens en één van de varkens krijgt die te pakken waarna oorlog uit breekt. Animal farm in het kwadraat. Wat een gegil. Áfgrijselijk, Hier is sprake van honger en in dit dorp op deze plek laat God me zien hoe heidenen in de eindtijd strijden om de laatste gunsten. Dit dorp, waar kinderen vrede vinden in de rust en de hoop en het geloof dat hun honger altijd gestild wordt, waar een zak snoep – zeker te weinig voor de hele populatie – in rust gedeeld wordt totdat het op is, hier zie ik de doodsstrijd in de varkens om een stukje eten. De kinderen merken het ook, een uk van vier zegt op zijn gemak tegen me dat de varkens honger hebben en gooit een paar handen voer in één van de troggen, terwijl in het tweede hok de dertien biggetjes zich nestelen aan de tepels van de moeder. In een later gesprek met Joseph blijkt dat één van zijn wensen een uitbreiding en verbetering van de varkenshokken is, de laatste biggenleg is volledig door de andere varkens opgegeten. Survival of the fittest !

Fellowshipping

  We hebben gekeken naar de omstandigheden bij Ester en gevraagd of we daar tussen de middag kunnen eten. We willen zo veel mogelijk tijd doorbrengen op Bulamu. Ester vindt dit goed maar moet wel aan Joseph om geld vragen om daar boodschappen voor te doen. Tevens zegt ze dat dat een paar keer moet gebeuren omdat er geen ijskast in de omgeving is en hier iedere paar dagen boodschappen gedaan moeten worden vanwege de houdbaarheid (Kampala is ruim een uur rijden). Absurd. Leven in overvloed – door het bloed van Jezus gegeven – in rechtvaardigheid en rechtschapenheid – het kwartje valt. Naast de kwartaalopbrengst van onze webshops hebben we 2  bijzondere giften ontvangen van hele lieve vrienden met de opmerking – besteed dit met je hart. Dat is niet tegen dovemansoren en terwijl we de eerste gesprekken met Ester hebben krijgen we beiden het visioen dat dit het ontmoetingscentrum van Bulamu zal worden. Hier worden de jongetjes ’s avonds bijeen gebracht voor de TV, hier komen de gasten, hier wordt over fondsen gesproken en worden plannen gesmeed om nieuwe investeringen te doen. This is the place to be – en daar moeten we op z’n Jong en Vrij’s mee omgaan. We hebben een idee gekregen en dat laten we niet meer los. Op zondag dus met Joseph en ook met Ester en drie van onze sponsorkinderen naar Kampala. Geld wisselen en inkopen doen.  How is it to be a millionaire. Op zondag is alles open in Kampala en Joseph zoekt het wisselkantoor waar hij de prijs kan bepalen. Honderden euro’s lichter en miljoenen shillingen rijker verlaten we als miljonairs het pand. Leuk idee. 5 miljoen shilling. En het leuke is, we gaan ze uitgeven.

  In een ontmoetingscentrum zoals dat van Ester hoort koud water. Een fles cola, een volle voorraadkast en vooral koffie.  Ester weet dat God ons op haar pad heeft gezet want ze heeft gebeden voor een ijskast en daar gaan we vandaag mee naar huis.  Inpakken en meenemen. Tevens vertellen we tegen Ester en Joseph dat ze een winkelwagen moeten overvullen met boodschappen. Joseph is slim. IN deze mega supermarkt hebben ze niet alles zegt hij, dus hebben we ook de volgende supermarkt nodig en zelfs daar hebben ze nog niet alles want hij mist nog bakolie en Ester mist nog Pringles – het ultieme verwenmoment voor een Ugandees op bulamu. Dat betekent dus een volle kar in drie winkels en een voorraad spaarlampen, batterijen, balen rijst, meel, deeg en noem het maar op. We genieten met volle teugen en Gods heerlijkheid overlaadt deze mensen in een weelde waar ik graag een week voor zal vasten als dat nodig zou zijn. Wat een geluk. Het geluk van onze kinderen kan ook niet op. We vertellen ze wel dat dit, deze mega shopping centra, dus allemaal het geluk niet brengt, maar uiteraard kijken ze hun ogen uit. Lurkend aan een flesje limonade lopen ze in deze winkels rond. De term “als een kind in een snoepwinkel” gaat hier echter niet op want het meeste snoep herkennen ze niet. Als we ze de keuze laten maken tussen een zakje snoep of een zakje ships voor in de auto, kiezen ze in eerste instantie voor een rol kaakjes, want dat kennen ze en de rest niet. Jolan gooit dus zakjes ships in het mandje en op de terugweg worden deze met verbaasde gezichten één voor één op de tong gekoesterd en verbaasd opgegeten. Onbegrijpelijk.

  Regen in Kampala. Ineens begint het te gieten. Nadat de eerste kar gevuld is begint het regenseizoen de bakken water over de winkel en de parkeerplaats uit te storten. Wat een water. Dat houdt ook in dat de hulptroepen worden gecharterd. Joseph heeft al met een transporteur (particuliere ZZP’er met aanhangwagen) afgesproken dat hij voor 60000 shilling de inmiddels bij de uitgang staande koelkast thuisbrengt en Happy John gaat met hem mee om de weg te wijzen. Dat gaat echter voorlopig niet door want de deuren worden gesloten om de regen buiten te sluiten. Jolan staat buiten en mag niet meer naar binnen – raar land, het water komt naar binnen en kan niet meer naar buiten, ze weten er slecht raad mee. Later blijkt dat op Bulamu village geen druppel is gevallen (30 km verder).

  De ultieme traktatie voor ons allemaal komt tussendoor. Ester stelt voor even iets te lunchen en zij voelt feilloos aan wat “haar” jongens nodig hebben. Simon is ons sponsorkind maar tevens haar “zoon”, inwonend in haar huis. Kentucky Fried chicken in a basket. Volle borden kip die op een onnatuurlijke manier naar binnen worden gepeuzeld. Man, wat word je hier met je neus op de feiten gedrukt over de weelde die wij gewoon zijn beginnen te vinden. Het is een geweldige dag zo en helaas hebben we Jane niet mee kunnen nemen en is John Happy niet bij de lunch aanwezig. Daar denkt papa Joseph ook goed over na en hij heeft al snel een portie ingepakt voor beide kinderen, daar hebben wij wat moeite mee maar zoals hij zegt, sommige kinderen zijn bepaalde dagen iets meer onder de aandacht en de rest is daar heel blij om. Wat een wereld. Hij zegt dan ook tegen Simon, die door Ester en Joseph bijgevoerd is met hun kip en het restant (na twee keer de wc bezocht te hebben) meeneemt in een doggy bag) dat hij vanavond veel vrienden zal hebben.

  De miljoenen zijn weer op als we op de terugweg door Joseph voor de plaatselijke containerterminal worden afgezet met de mededeling dat de kinderen morgen naar school moeten maar nog geen schriften hebben. Wat een continu schrijnend tekort is hier. We hebben gehoord dat de secondary school (voortgezet) hier morgen begint en de primary school (basisonderwijs) op 6 september, en nu blijkt, één dag voor de schoolstart, dat er nog geen schriften zijn. Dat is nog niet alles want op mijn vraag hoe het dan met schriften voor de primary school zit is zijn antwoord dat dat nog een week duurt. Inderdaad God will provide dus leef bij de dag. Nederlandse sponsors, ge zijt gezegend. Ge hebt gezaaid in opleidingen van de toekomstige leiders van Oeganda. Dit jaar schrijven ze met door jullie betaalde pennen in door jullie betaalde schriften hun lessen op. De dozen materiaal worden op een fiets geladen en zo naar de auto gebracht, het is een zin in dit geheel maar je moet het meegemaakt hebben om de intentie hiervan te kennen. Het lijken containers maar het is een hele winkelstraat. Alles leeft hier door elkaar heen, plassen deren niemand en het stof zit overal … en iedereen lacht…

  Terug in Bulamu, na een lange rit en weer een lange file, is de party compleet. Dank u Jezus voor de fridge. Een volle ijskast. En pas nu dringt het besef tot me door dat dit de eerste ijskast is in Bulamu. De eerste ijskast op deze berg. De eerste keer koud water, de eerste keer verse kaas, ingevroren vlees en drie weken respijt met boodschappen doen in plaats van 2 dagen.  Amazing Grace. Zeker 50 kinderen lopen piepschuim gevechten te houden. De kinderen vragen voorzichtig of ze de deur een keer open mogen maken. Ze verbazen zich erover dat de ijskast niet direct koud is en dat er ijs op de achterkant zit. Culture shocks maar wat een after party. Er wordt gedanst, gezongen, het is één groot feest “en het blijft nog lang rumoerig”. Deze impressies zorgen ervoor dat we om drie uur ‘snachts eindelijk onze ogen dicht doen omdat we onze slaap nodig hebben. Wonderful World.
Paulus brief aan de Thessalonisenzen geeft me voer voor de bedenkingen over de boodschap hier. Diverse jongens preken op verschillende manieren en oordeel is niet uit de lucht. Genade wordt half gepakt en boetedoening is een veel gehoorde term bij sommige preachers. Werk aan de winkel…zeker in de nazorg naar de dames. Als ik de ibissen en de rand van het meer heb opgezocht, gedeeltelijk vergezeld door een eekhoorn, ontbloot ik het blanke bovenlijf en breng ik met Paulus een uurtje aan het meer door. Waar Paulus zijn voorgangers voorhoudt om het goede te behouden en het slechte af te stoten, geeft dit de komende uren voldoende voer voor onze dames, waarvan er één luid snikkend op de bank haar afschuw over de preek van deze morgen zit weg te janken. Dit geeft ons mogelijkheden om te zaaien. Veel jongens zijn hongerig en na onze gesprekken “confused” Tot in de late avond vertellen we in groepjes dat het genoeg is om te weten dat de liefde van de vader genoeg is om je in te koesteren. Dat je niet hoeft te smeken maar dat hij alles wat je fout doet bij voorbaat al heeft vergeven. Verbeten prekende jongens van 14 tot 18 jaar oud staan vol overtuiging te proberen de liefde boodschap onderuit te halen … en het is zo gemakkelijk dit te pareren met het woord Liefde. Dank je michel, wat heb ik hier veel aan je laatste preek. Dank de vader en dank Jezus als vlekkeloos lam dat het allemaal voor ons opgelost is. We koppelen veronthutste jongens aan genadejongens, verbazing in de ogen, hongerend naar meer…”hoe kan dat nou, want Mozes”… Wat we kunnen zaaien zullen we zaaien…

Kinderen van school halen

  Als Judith is gearriveerd gaan we met een aanzwellende groep kinderen, dwars door de swamps, naar de school toe. We hebben de oudsten beloofd om ze van school te halen en dat is een hele klim. De kinderschare loopt op tot een stuk of 10, waarmee we bij het grote stalen hek aankomen en brutaalweg door lopen, ons weinig aantrekkend van de geldende waarden en normen. Sommige kinderen voelen zich afgewezen, we brengen ze bij dat ze koning priester zijn en gerechtvaardigd in al hun handelen. Hier komt de veroordeling naar weduwen en wezen al naar voren, maar ook een stuk cultuur, dat voorschrijft dat kinderen en zeker kleine kinderen zonder schooluniformen hier niet aanwezig mogen zijn. Na een paar goede gesprekken met de schoolleiding en een leraar, waarbij we te kennen geven dat de kinderen van Bulamu ook onze kinderen zijn en de toekomstige leidersfuncties van Uganda zullen gaan vervullen (onder instemmend commentaar van de schoolleiding die graag de school van 400 naar 4000 kinderen laat groeien met hulp van Nederlanders ;--)) krijgen we de garantie dat er goed voor ze zal worden gezorgd en de toestemming om de school in te gaan. Hier worden we alle klassen rondgeleid totdat de cultuur de bovenhand gaat voeren over de uitvoering. Er komen klachten via via dat de kinderen die we bij ons hebben absoluut tegen alle regels in gaan en hoewel het wettisch over komt willen we geen Kamervragen creeeren dus is Jolan zo wijs om ze mee te nemen naar buiten waar ze heerlijk in het zonnetje zitten te wachten tot we de broers en zussen verzamelen en heerlijk gezellig babbelend de berg terug nemen over het brede pad. Wat een waardevolle wandeling. We eten blackberries die de jongens uit de boom werpen, maken grapjes, lachen met elkaar en genieten van dit kleine schoolreisje, onderwijl breeduit lachend en zwaaiend naar de omwonenden die volledig in de rust zijn voor hun lemen hutjes. Geen stress … Live is like a mango.

  Tijdens de wandeling maken Judith en Bryan gein met de kleintjes en filosoferen de ouderen met ons over de toekomst voor Bulamu. Gedurende mijn gesprekken krijg ik de geest en zie ik visioenen van een dorp dat zich uitstrekt over de heuvels van de school tot aan de zendmast aan de overkant. De jongens snakken naar computerlessen en deze morgen heb ik Simon al geleerd om Jolan’s laptop aan en uit te zetten en wat te tekenen. Hij lijkt er aanleg voor te hebben maar dat is logisch met kinderen. Ik doe de toezegging me in te gaan zetten voor een wireless internet systeem in the village en moet eens met Joseph gaan praten over dit project. Tenslotte verkopen we zelf de apparatuur en moeten we alleen weten wat de mogelijkheden in dit land zijn. Als we terugkomen ga ik een klasje opzetten en Teach the Teacher programma’s draaien om computerlessen te geven. Dan moeten er ook laptops mee uit Nederland, er moet een guesthouse komen naast het kamp (land zat) en op termijn asfalt aangelegd worden. Infrastructuur is van belang voor de bezoekers en Bulamu wordt booming met behoud van Afrikaanse normen en structuur. Er mag geen impact zijn op de eigen identiteit, geen westers georganiseerd dorp maar wel in overvloed met communicatiemogelijkheden voor de sponsors en de genade all over Africa. I have a dream…

  Daar staat Joseph. In al zijn glorie foto’s te maken van een paar van zijn kinderen. Glunderend terwijl wij aankomen en ik moet direct mijn ei kwijt. Vertel hem van mijn visioen en kijk met hem over de bergen heen. Schouder aan schouder staan we hier. 45 en 41 jaar oud, te filosoferen over wereldpolitiek, geregeerd vanuit Bulamu en de Heilige Geest. Man wat een spirit gaat hier van uit. Uncle staat met tranen in de ogen en wordt steeds stiller. We spreken af direct met elkaar te gaan praten als we de kinderen bij Ester hebben af gezet en dat wordt een geweldig visionair gesprek. Zoals wij niet kunnen bevatten wat God met ons doet, kan hij het ook niet bevatten, We vertellen wat de staff van de school ziet, wat wij zien, wat wij willen doen en Joseph komt terug op de genade conferentie. In Februari vinden de verkiezingen plaats en dus wil Joseph een genade conferentie beleggen rond Pasen April / Mei en 1000 genodigden ontvangen. Boy oh boy, daar moeten we bij zijn met Eric Sia en Jong en vrij, hier komt de visie voor de toekomst. Hier wordt toekomst gemaakt. Een webcam, een internetsysteem en alle sponsors die kunnen worden geenthousiasmeerd. Kippenvel.

  Inmiddels hebben we alle kadootjes uit Nederland uitgedeeld. Joseph gezegend met drumsticks (trommelstokken = geen kippenpoten) in zwart (gebruikt van Erik en nu voor het oefenen in gebruik genomen) en speciale blanke God Cares stokken voor de speciale muziekavonden. Die blijven nog even ingepakt terwijl de andere nu zeer intensief in gebruik zijn zoals we horen. 
De kleding van Karen vindt gretig aftrek onder de kleinsten, de kralen en andere snuisterijen worden bij Florence in het meidenhuis gebracht om lekker een middagje mee te knutselen en de schoenen van Walter en Corine zorgen ervoor dat menig kind weer dapper door de rode klei heen stapt.

24 Augustus

  Dinsdag 24 augustus 2010. Een nieuwe dag en pas vier dagen onderweg, het lijkt al eeuwen. Vanmorgen wat tijd genomen om toch maar een verhaal op papier te gaan zetten, Ik moet de emoties en gebeurtenissen van me af schrijven om het opnieuw te beleven en om het later na te kunnen lezen. We zijn met een groepje en toch met allemaal individuen. We hebben elkaar nodig en kunnen zonder elkaar. De liefde van God bindt ons en nergens is het me zo duidelijk geweest als hier, dat we als ledematen onder het hoofd fungeren en acteren en daarmee één perfect lichaam vormen. Eén van de aanwezigen gaat morgen weg en dat valt haar zwaar. Ze zit wat verdrietig op de bank en verwacht uitspraken en richting van God voor de rest van haar leven. Ze krijgt niks binnen en de hoop is groot om nu reeds richting te krijgen. Eigenlijk zou ze wel willen blijven maar de keuze is altijd moeilijk. Bij Ester is Kiem aangeschoven. Samen praten ze wat Lugabe en terwijl ik mijn koffie sta klaar te maken vraagt Kiem of ik haar wil helpen met het filen van de dossiers van de kinderen. Dit is blijkbaar een indirecte hint naar het feit dat ze de dossiers van onze sponsorkinderen wil laten zien en we spreken af dat we dat na de lunch gaan doen. Inmiddels heeft Ester heerlijke rijst met kip en bonen klaargemaakt en omdat veel van de kinderen in het dorp last hebben van de red-eye disease (een besmettelijke aandoening waar je behoorlijk rode, tranende ogen en flinke koorts van oploopt, hebben we onze kinderen de hele dag om ons heen en kunnen we ze bijvoeren. Rembo is nog op school, Happy zit Simon, met een mond vol kip,. Engels te leren en Jane is op een matje naast de bank in slaap gevallen. Schijnbaar doelloos loop ik richting het meidenhuis, waar ik tegenover en stuk of 20 lachende jonge kinderen aan mijn koffie begin totdat er een meisje uit het huis me ophaalt om met Florence te praten. Opnieuw gebroken beschadiging. Nu, en ook later vandaag, moet ik met Jolan denken aan het gebed en de zegen die we gehad hebben van onze pretty pastor, net voordat we naar dit schitterende land vertrokken. René, Reus, God zal je in Oeganda laten zien waar hij je voor wil gebruiken. Ik denk dat Michel daarmee het gemakkelijkst er van af kwam. Het is nogal een lijstje waar ik in gebruikt word. Daar loop je dan als getallenmens, beta-student en non-emotionalist. Sociaal werker in de dop, je laten leiden door wat God je ingeeft. Dank U Jezus dat u me begeleidt en me de juiste woorden in de mond geeft. Wat een moeite heeft deze vrouw. Het wordt al snel een smeekbede en natuurlijk gaat het om geld omdat Florence gezien heeft wat er bij Ester gebeurd is…. Maar onderliggend ligt er opnieuw één brok beklag en veroordeling. Daar gaan we dan. Ondersteunen, zit je weer bij een wildvreemde Ugandese vrouw op de slaapkamer met een arm om haar heen, de liefde van Jezus uit te dragen en komen daar weer bij een wildvreemde de waterlanders als rivieren van leven voorbrengend water  uit de ogen. Gelukkig zijn Jolan en ik beide op hetzelfde niveau aan het werk want vroeger had dit echt niet gekund. Het is opzienbarend wat er op deze momenten gebeurt. De uitspraken die je doet, de Geest die je krijgt en de spreuk die ik van Jolanda krijg als ik met haar praat over wat er gaande is. Ik schrijf de spreuk uit de King James op een stukje papier en krabbel er nog wat liefde bij en loop ermee terug naar Florence, die nog altijd op haar kamer zit na te denken over het gesprek. Ik heb haar duidelijk gemaakt dat het zorgen voor 47 meisjes in een meidenhuis, terwijl je er eigenlijk zelf nog onderdeel van zou moeten zijn, een echte uitdaging is en zonder God een onmogelijke zaak. Vervolgens de glimlach weer teruggetoverd met de liefde van Jezus maar deze spreuk op papier doet haar smelten en ze drukt het velletje papier tegen haar borst terwijl ik het meidenhuis weer verlaat met als laatste opmerking dat ik wil dat ze de liefde ervaart, in haar leven overbrengt aan de meisjes en met name aan Jane die het zo hard nodig heeft. Het zaadje is geplant.

  Nu in de rust, naar de volgende uitdaging. Als ik net met het volgende bakje koffie (dank je Ester) bij een paar jongens naar een net aangelegd vuurtje om de troep te verbranden ga zitten kijken (ongelooflijk dat wij onze jongens verbieden een vuurtje te stoken terwijl hier 4 tot 12 jarigen de vuilverbranding van het dorp zelfstandig uitvoeren), komt Jolan me halen voor gebed voor de bezoeker die morgen weggaat. Volgende uitdaging – en ik moet zeggen, waar ben je nog bang voor, als je met je bijbel op schoot en 10 kindjes om je heen naar een brandende braamstruik zit te kijken. Ik stel Jolan gerust dat het allemaal goed gaat komen, sla psalm 63 open, sla Jesaja 43 open en ben klaar voor wat voor ons ligt. Na een geweldige oppepper laten we ons geliefde medemens nog in de spiegel kijken naar het evenbeeld van Jezus om haar alle sterkte mee te geven naar de toekomst. God zal haar leiden op zijn wegen.

Administratie

  Bij Rhene wacht me een verrassing. Ik krijg een eigen bureau in haar kantoor. Zo maak je snel promotie. Op het bureau liggen stapels dossiers van de kinderen met daaronder de rapporten en Kiem haalt als eerste het rapport van Jane uit de stapel en het dossier dat ze van haar opgemaakt heeft, na een urenlange praatsessie. Wat we al wisten, staat hier ook opgetekend na het gesprek met Jane. Je wilt niet weten wat dit meisjes meegemaakt heeft. Het verhaal van Assepoester is waarschijnlijk in Uganda geboren. Gelukkig was er nog sprake van een familielid, een oom, die haar beschermd heeft en uiteindelijk in Bulamu heeft gebracht maar gelukkig weten we half nog niet wat er allemaal achter gesloten deuren gaande is. Dit dossier verklaart ook waarom Jane meer naar mij en Bryan lijkt te trekken dan naar Jolanda, ze heeft hele nare ervaringen met vrouwen. We bekijken haar rapportcijfers en vervolgens vraagt Kiem me om bij alle stapels dossiers de juiste schooluitdraai op te zoeken, te filen en vervolgens met de volgende stapel door te gaan. Leuk, ik zeg haar dat dit werk normaal door onze secretaresse wordt uitgevoerd en dat ik nu ineens met dit werk hier bezig ben terwijl ik op vakantie ben. Ik vraag haar wat het oplevert maar ik geloof dat ze denkt dat ik serieus ben in mijn opmerkingen. Daar heb ik wel vaker last van. Eerst maar eens een systeem in deze Uganda filing aanbrengen. Dossiers op alfabetische volgorde, rapporten ordenen en als de stapel op is de overgebleven rapporten eronden (geen dossiers van aanwezig). Dubbele dossiers aan haar geven, vragen waarom sommige kinderen volgens het dossier in een bepaalde klas zitten en volgens het rapport in een andere, kortom, leuk werk en ik ben blij hier ook nog een steentje in de aanleg van de eerste dossiers bij te kunnen dragen. Gelijk maar goed, dat scheelt later een hoop uitzoekwerk.

  Als ik terug kom is het bijna tijd om naar Mozes te gaan en de vertraging komt goed uit. Op het moment dat we Ivan, onze gids, hebben gevonden komen Corine en Judith net met Eddie aanrijden. Later blijkt dat Mozes ervoor gebeden heeft dat wij niet naar zijn huis met de taxi hoeven te komen en zoals we zien, komt dat weer uit. Eddie is de beroerdste niet en na net 2.5 uur te hebben gereden om Corina en Judith van Kampala naar Bulamu te brengen, gaat hij nu weer anderhalf uur terug om ons in Kampala te brengen, om om 7 uur weer anderhalf uur terug te rijden naar Bulamu (waarbij hij onderweg bij het Guesthouse mij en Bryan vast afzet) en daarna weer anderhalf uur terug rijdt om Corina en Judith terug te brengen naar Kampala. Gelukkig stoppen ze van deze rit onderweg om ons op ons terras op te zoeken en wordt er nog een uurtje lekker gegeit en kunnen we Eddie, maar ook de diverse meisjes aan ons tafeltje, voorzien van heerlijke chicken and chips, die hier perfect klaargemaakt worden. We  lachen nog behoorlijk na, waarna corina en judith Walter weer op gaan zoeken, die vandaag ziek thuis is gebleven. Zelfs in Afrika word je aangevallen.

Pastor Moses Mugalasi

  Onze tijd bij Mozes was echte Quality time. Mozes wordt sinds een half jaar door Jolanda, vrijwel dagelijks ondersteund in de Gospel of Grace van Joseph Prince en Jong en Vrij. Speciaal omdat we weer in Uganda zijn en omdat hij volgende week voor drie weken preken naar Kenia gaat, heeft hij ons bij hem thuis uitgenodigd om zijn gastvrijheid te tonen. En dit is zo gaaf. Zoooooooooooooo Gaaf. Als we aankomen, dwars door de extreem smalle straatjes met een straatbeeld dat je echt van de foto;s moet halen, zien we een met scherven bedekte muur, waarachter een meter straat naar de deur leidt van een ruimte van 2 bij 4 meter (exacte maatvoering), met daarin een tweepersoonsbed, een fauteuil, een tafeltje met wat bezittingen, en nog een meter ruimte om de deur open te kunnen doen. Daar zitten we dan met z’n vieren, te wachten op Mozes die nog aan het preken is, en wonder boven wonder met twee Engelsen en een Tanzaniaan aankomt. Deze mensen zijn bezig met een conferentie in Kampala en Entebbe, morgen preek over zaaien, en zijn ook door Mozes uitgenodigd. Mozes vertelt het indrukwekkende verhaal van twee broertjes die ooit hun ouders hebben gekend. Een jongetje, dat door zijn vader is laten vallen en met zijn arm in de kokende melk is terechtgekomen, daarna een verlamming opliep en door zijn vader op straat is geschopt. Door zijn moeder geholpen werd om zijn arm weer werkbaar te krijgen, toen door zijn moeder bij zijn vader is gebracht, die inmiddels met een andere vrouw was getrouwd, weer op straat gezet, aan de drugs geraakt totdat het broertje doorsloeg en 10 jaar in een gesticht terecht kwam en in 2005 overleed. In de tussentijd is de ander tot geloof gekomen en heeft de missie gekregen om  pastor te worden en hier komt TRIN in beeld, de rest van het verhaal staat in het boekje “Gebroken Kinderen” van Ingrid van Diest. Het is indrukwekkend om dit verhaal nu live uit de mond van deze pastor te horen, die vervolgens Jolanda als zijn zus aanwijst en vol trots aan de overige gasten uitlegt hoe zij hem inmiddels dagelijks oppept (met de Gospel of Grace) en zijn geloof versterkt. Waanzinnig om te horen hoe hij hier nu instaat en waanzinnig om te ervaren dat, als Mozes en Jolanda naar buiten gaan voor de koffie, ik in de resterende 5 minuten tijd de kans heb om deze ervaren internationale pastors uit te leggen dat we een new born generation zijn, de leer van pastor Prince (Oh ja, die pastor uit Singapore) als inspiratie mogen gebruiken en dat alle wetten zijn vervangen door de enige wet van de liefde … Ja maar… en zelfs deze vragen kunnen pareren en verlangen in de ogen van deze pastors te zien is ware genade. Een gezamenlijk dankgebed in een kring van vier nationaliteiten, door God tesamen gebracht is een zodanig unieke ervaring dat ik iedereen die uit de bood wil stappen, uitdaag en uitnodig om hier in Oeganda (of waar dan ook ter wereld) dit te gaan ervaren. Wauw, wat een verrijking.

To be continued

Het verhaal stopt hier, tenminste, voor even. Tijdens en na de reis heb ik er geen vervolg aan gegeven. Nu is het augustus 2012 en zijn we plannen aan het maken voor een emigratie naar Oeganda. Pastor Moses Mugalasi is inmiddels ons beste maatje geworden. Zowel Moses als Joseph zijn gasten in ons huis in Nederland geweest.

De terugreis was zeer prettig. Bryan is eerder dan wij terug gegaan en als wij, bijna te laat, op het vliegveld aankomen, Jolanda met rode ogen van een van de kinderen overgenomen Red Eye Disease, blijken de stoelen op te zijn en moeten we in de business class. Wat een zegen. Dekentje, porselein en ingestopt worden door een stewardess. Blessing all over.